Αρχική

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Αδυνατίστε με μανιτάρια


Ερευνητές του Κέντρου Ελέγχου του Βάρους στην Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς στη Βαλτιμόρη διεξήγαγαν για ένα χρόνο μια τυχαιοποιημένη έρευνα στα πλαίσια της οποίας, αντικατέστησαν το κόκκινο κρέας με μανιτάρια, στη διατροφή μίας ομάδας εθελοντών.
Οι εθελοντές είχαν μέσο όρο ηλικίας τα 48,4 έτη, και έτρωγαν καθημερινά μια κούπα μανιτάρια αντί για κόκκινο κρέας. Παράλληλα, οι συμμετέχοντες της ομάδας ελέγχου έτρωγαν κανονικά κόκκινο κρέας.
Μετά από ένα χρόνο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτοί που είχαν αντικαταστήσει το κόκκινο κρέας με μανιτάρια είχαν χάσει κατά μέσο όρο 3 κιλά και είχαν λιγότερο σωματικό λίπος συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου που έτρωγε κανονικά κόκκινο κρέας.
Τα μέλη της «ομάδας του μανιταριού» καθημερινά κατανάλωναν 123 θερμίδες και 4,25 γραμμάρια λίπους λιγότερα απ' ότι η ομάδα ελέγχου, ενώ σύμφωνα με τις μετρήσεις, η περιφέρεια της μέσης τους μειώθηκε κατά 6,6 εκατοστά και το ολικό λίπος του σώματός τους κατά 0,85% σε σχέση με την ομάδα ελέγχου.
Τα συμπεράσματα της έρευνας, συμπίπτουν με εκείνα προηγούμενων ερευνών και αποδεικνύουν ότι η αντικατάσταση πλούσιων σε ενέργεια τροφίμων, όπως το κρέας με τρόφιμα λιγότερων θερμίδων, όπως τα μανιτάρια, αποτελεί έναν αποτελεσματικό τρόπο μείωσης των ημερήσιων θερμίδων.
Βιβλιογραφία
amestrib.com


Λαβράκι


European seabass - Λαβράκι (Dicentrarchus labrax)
Το λαβράκι είναι μέλος της οικογένειας των σερανιδών (περκόμορφα ), όπως ο ροφός, η στήρα, η πίγγα και η σφυρίδα. 
Η επιστημονική του ονομασία είναι disentrarchuslabrax, λέγεται και λύκος, έχει σώμα λεπτό και πλατύ, χωρίς ιδιαίτερα υδροδυναμικά γνωρίσματα. Το κεφάλι του είναι στενόμακρο, με πολύ φαρδύ στόμα και μέτριο μάτι, ενώ το κάτω σαγόνι προεξέχει λίγο. Έχει δύο ραχιαία πτερύγια χωρισμένα μεταξύ τους. Στο στόμα του υπάρχουν πολλά μικρά δόντια, ενώ και η γλώσσα έχει αρκετές ακίδες.
Στο σώμα του επικρατεί το ασημένιο χρώμα. Ασημένια η πλάτη του με πρασινόμαυρες ανταύγειες, καταλήγει σε σχεδόν λευκή κοιλιά. Ορισμένα άτομα έχουν πιο κιτρινωπό χρώμα ή πιο σκούρα χρώματα. Είναι ψάρι επιθετικό, λαίμαργο, αρκετά δυνατό. Προτιμάει τα αλμυρά νερά, αλλά ανεβαίνει και στα ποτάμια. Ζει σε κοπάδια, αλλά απομονώνεται όσο μεγαλώνει. Προτιμά τις παράκτιες περιοχές και βγαίνει σε πολύ ρηχά νερά όταν επικρατεί κυματισμός.
Τα αβγά του επιπλέουν. Οι λάρβες και τα νεογνά κινούνται αυτήν την περίοδο με το πλαγκτόν. Τα νεογνά μπαίνουν στην συνέχεια σε εκβολές ποταμών και μεγαλώνουν εκεί προστατευμένα.
Φτάνει σε μέγεθος το 1 μέτρο μήκος και 12 κιλά βάρος.
Επιβιώνει και ζει άνετα σε ενυδρεία, γι αυτό και προτιμάται σαν είδος στις ιχθυοκαλλιέργειες.
Το λαβράκι είναι ένα ψάρι που το αναζητούν όλοι οι ψαράδες. Βρίσκεται σε όλους τους βυθούς και μέχρι 10 πόντους νερό. 
Ψαρεύεται με όλους τους τρόπους. Δόλωμα, γαρίδα ζωντανή, σαρδέλα, σκουλήκι, ψαράκια ζωντανά. .
Τρώγεται όλο το χρόνο.
Το λαβράκι είναι πιο νόστιμο στο φούρνο με κρούστα αλατιού.


Μήπως έχετε πολλά αέρια;


Η σπουδαιότητα της πορδής (των αερίων) στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού, αλλά και της ψυχολογίας μας είναι μεγάλη. Η κοινωνία, όμως τη μετέτρεψε σε επαίσχυντη πράξη, δείγμα έλλειψης αγωγής.
Αέρια εντέρου,  ονομάζονται τα αέρια που απελευθερώνονται από τον πρωκτό.
Τα αέρια του εντέρου είναι κυρίως παράγωγα του πεπτικού συστήματος και της διαδικασίας της πέψης, μπορεί όμως να πρόκειται και για απλό αέρα που έχει εισέλθει στο σώμα μέσω της διαδικασίας της κατάποσης (αεροφαγία).
Ο ήχος, που ορισμένες φορές συνοδεύει την απελευθέρωση των αερίων, παράγεται από την παλινδρομική ταλάντωση του πρωκτού.
Η υπερβολική παραγωγή αερίων περιγράφεται ως μετεωρισμός.
Τα αέρια αποτελούνται κυρίως από 
•           Άζωτο 
•           Οξυγόνο 
•           Υδρογόνο
•           Διοξείδιο του άνθρακα
•           Μεθάνιο (στο ένα τρίτο, περίπου, των ανθρώπων)
Τα πιο πάνω αέρια αποτελούν το 99% της σύνθεσης, με τα τρία τελευταία να αποτελούν το 74%. Το υπόλοιπο 1% αποτελούν ενώσεις που δίνουν στα αέρια του εντέρου και την οσμή που μπορεί να έχουν: κυρίως θειούχες ενώσεις,αμμωνία και λιπαρά οξέα.
Τα αέρια αποβάλλονται είτε με το ρέψιμο είτε μέσω του ορθού. Οι περισσότεροι άνθρωποι  αποβάλλουν αέρια περίπου 14 φορές την ημέρα.
Το να έχει κανείς αέρια μπορεί να είναι σύνηθες, ωστόσο κάποιες φορές μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα και αμήχανα. Η κατανόηση των αιτιών, των τρόπων μείωσης των συμπτωμάτων, και η θεραπεία βοηθά τους περισσότερους ανθρώπους να ανακουφιστούν.
Κατάποση αέρα
Η κατάποση αέρα (αεροφαγία) είναι μια συνηθισμένη αιτία συγκέντρωσης αερίων στο στομάχι. Όλοι καταπίνουν μικρές ποσότητες αέρα όταν τρώνε ή πίνουν. 
Τρώγοντας ή πίνοντας γρήγορα, μασώντας τσίχλα, καπνίζοντας ή διατηρώντας χαλαρές οδοντοστοιχίες,  κάποιοι άνθρωποι τείνουν να καταπίνουν περισσότερο αέρα.
Με τις ερυγές ή το ρέψιμο αποβάλλεται από το στομάχι η μεγαλύτερη ποσότητα αέρα, που περιέχει άζωτο, οξυγόνο, διοξείδιο του άνθρακα, που καταπίνει κανείς. Το εναπομείναν αέριο κινείται προς το λεπτό έντερο, όπου απορροφάται μερικώς. Μια μικρή ποσότητα εισέρχεται στο παχύ έντερο για να απελευθερωθεί μέσω του ορθού. (Το στομάχι απελευθερώνει, επίσης, διοξείδιο του άνθρακα όταν αναμιγνύεται το γαστρικό οξύ και τα διαττανθρακικά, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτών των αερίων απορροφάται από το αίμα και δεν εισέρχεται στο παχύ έντερο.
Διάσπαση αχώνευτων τροφών
Το σώμα δεν χωνεύει και δεν απορροφά κάποιους υδατάνθρακες (τη ζάχαρη, το άμυλο και τις ίνες που υπάρχουν σε πολλές τροφές) στο λεπτό έντερο εξαιτίας ανεπάρκειας ή απουσίας συγκεκριμένων ενζύμων.
Αυτή η αχώνευτη τροφή περνά τότε από το λεπτό έντερο στο παχύ, όπου φυσιολογικά, μη βλαβερά βακτήρια διασπούν την τροφή παράγοντας υδρογόνο, διοξείδιο του άνθρακα και, για το ένα τρίτο των ανθρώπων, μεθάνιο. Αυτά τα αέρια εντέλει εξέρχονται από τον ορθό.
Οι άνθρωποι που παράγουν μεθάνιο δεν απελευθερώνουν απαραίτητα περισσότερα αέρια ούτε έχουν μοναδικά συμπτώματα. Ένα άτομο που παράγει μεθάνιο αποβάλλει κόπρανα που επιπλέουν στο νερό. Η έρευνα δεν έχει δείξει, γιατί μερικοί άνθρωποι παράγουν μεθάνιο κι άλλοι όχι.
Οι τροφές που παράγουν αέρια σε έναν άνθρωπο, μπορεί σε κάποιον άλλο, να μην παράγουν. Κάποια κοινά βακτήρια στο παχύ έντερο μπορεί να καταστρέψουν το υδρογόνο που παράγουν άλλα βακτήρια. Η ισορροπία των δύο τύπων βακτηρίων μπορεί να εξηγεί γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερα αέρια από κάποιους άλλους.
Ποιες τροφές προκαλούν αέρια;
Οι περισσότερες τροφές που περιέχουν υδατάνθρακες μπορούν να προκαλέσουν αέρια. Συγκριτικά, τα λιπαρά και οι πρωτεΐνες προκαλούν λίγα αέρα.
Σάκχαρα
Τα σάκχαρα που προκαλούν αέρια είναι η ραφινόζη, η λακτόζη, η φρουκτόζη και η σορβιτόλη.
  • Ραφινόζη
Τα φασόλια περιέχουν μεγάλες ποσότητες αυτής της σύνθετης ζάχαρης. Μικρότερες ποσότητες εντοπίζονται στο λάχανο, στα λαχανάκια Βρυξελλών, στο μπρόκολο, στα σπαράγγια, σε άλλα λαχανικά και σε προϊόντα ολικής αλέσεως.
  • Λακτόζη
Η λακτόζη είναι η φυσική ζάχαρη που περιέχεται στο γάλα. Υπάρχει επίσης, στα γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως είναι το τυρί και το παγωτό και σε επεξεργασμένες τροφές, όπως είναι το ψωμί, τα δημητριακά και η σάλτσες σαλάτας. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά οι Αφρικανοί, οι ιθαγενείς Αμερικανοί ή οι καταγόμενοι από Ασία έχουν, συνήθως, χαμηλά επίπεδα του ενζύμου λακτάση που χρειάζεται για τη χώνεψη της λακτόζης μετά την παιδική ηλικία. Επίσης, καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα επίπεδα των ενζύμων τους μειώνονται. Σαν αποτέλεσμα, με το πέρασμα του χρόνου, οι άνθρωποι μπορεί να συγκεντρώνουν αυξανόμενες ποσότητες αερίων μετά την κατανάλωση τροφής που περιέχει λακτόζη.
  • Φρουκτόζη
Η φρουκτόζη εντοπίζεται στα κρεμμύδια, τις αγκινάρες, τα αχλάδια, και το σιτάρι.  Χρησιμοποιείται επίσης  σαν γλυκαντικό σε κάποια ηδύποτα και φρουτοποτά.
  • Σορβιτόλη
Η σορβιτόλη είναι μια ζάχαρη που εντοπίζεται στα φρούτα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα μήλα, τα αχλάδια, τα ροδάκινα και τα ξερά δαμάσκηνα. Χρησιμοποιείται, επίσης, σαν ένα τεχνητό γλυκαντικό σε πολλές διαιτητικές τροφές και σε γλυκά χωρίς ζάχαρη και τσίχλες.
  • Άμυλα
Πολλά άμυλα, στα οποία περιλαμβάνονται και οι πατάτες, το καλαμπόκι, τα λαζάνια, και το σιτάρι, παράγουν αέρια καθώς διασπώνται στο παχύ έντερο. Το ρύζι είναι το μοναδικό άμυλο που δεν προκαλεί αέρια.
Ίνες
Πολλές τροφές περιέχουν διαλυτές και αδιάλυτες ίνες. Οι διαλυτές ίνες διαλύονται εύκολα στο νερό και παίρνουν μια απαλή ζελώδη υφή στα έντερα. Εντοπίζονται στη βρώμη, στα φασόλια, στα μπιζέλια και στα περισσότερα φρούτα. Οι διαλυτές ίνες δεν διασπώνται παρά μόνο αφού φτάσουν στο παχύ έντερο, όπου η χώνεψη προκαλεί αέρια.
Οι μη διαλυτές ίνες, από την άλλη πλευρά, περνούν ουσιαστικά απαράλλακτες μέσω των εντέρων και παράγουν λίγα αέρια. Η βρώμη και κάποια λαχανικά περιέχουν αυτό το είδος των ινών.
Ποια είναι μερικά από τα συμπτώματα και τα προβλήματα που προκαλούν τα αέρια;
Tα πιο κοινά συμπτώματα των αερίων είναι το φούσκωμα, ο τυμπανισμός, το κοιλιακό φούσκωμα, το κοιλιακό άλγος και το ρέψιμο. Ωστόσο, δεν τα παρουσιάζουν όλοι αυτά τα συμπτώματα. Οι καθοριστικοί παράγοντες είναι πιθανώς η ποσότητα των παραγόμενων αερίων, η ποσότητα των απορροφούμενων λιπαρών οξέων και η ευαισθητότητα ενός ατόμου στα αέρια του παχέος εντέρου.
Ρέψιμο
Ένα περιστασιακό ρέψιμο κατά τη διάρκεια ή μετά τα γεύματα είναι φυσιολογικό και απελευθερώνει αέρια όταν το στομάχι είναι γεμάτο από φαγητό. Ωστόσο, οι άνθρωποι που ρεύονται συχνά μπορεί να καταπίνουν πάρα πολύ αέρα και να τον απελευθερώνουν πριν αυτός εισέλθει  στο στομάχι.
Κάποιες φορές, το άτομο με χρόνιο ρέψιμο μπορεί να έχει μια διαταραχή ανώτερου πεπτικού συστήματος, όπως είναι το πεπτικό έλκος (έλκος στομάχου και δωδεκαδακτύλου), η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση ή η γαστροπάρεση. 
Κατά περίπτωση, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κατάποση αέρος και η αποβολή του θα ανακουφίσει τα συμπτώματα αυτών των διαταραχών, αναπτύσσοντας, έτσι, τη συνήθεια να ρεύονται συνεχώς.
Το σύνδρομο Gas-bloat μπορεί να εμφανιστεί μετά από την εγχείριση θολοπλαστικής για τη διόρθωση της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης. Η εγχείριση δημιουργεί βαλβίδα μιας κατεύθυνσης ανάμεσα στον οισοφάγο και το στομάχι που επιτρέπει στο φαγητό και τα αέρια να εισέλθουν στο στομάχι, αλλά συχνά εμποδίζει το φυσιολογικό ρέψιμο και τη δυνατότητα εμετού. Συμβαίνει στο 10% των ανθρώπων που κάνουν αυτή την εγχείριση, αλλά μπορεί να βελτιωθεί με τον καιρό.
Τυμπανισμός
Μια άλλη συνηθισμένη διαμαρτυρία είναι η αποβολή υπερβολικών αερίων μέσω του ορθού (τυμπανισμός). Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι αγνοούν ότι η αποβολή των αερίων από 14 έως  23 φορές την ημέρα είναι φυσιολογική. Τα υπερβολικά αέρια μπορεί να είναι το αποτέλεσμα δυσαπορρόφησης των υδατανθράκων.
Κοιλιακό φούσκωμα
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα υπερβολικά αέρια προκαλούν κοιλιακό φούσκωμα.  Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται για φούσκωμα από αέρια, ωστόσο,  έχουν συνήθως φυσιολογική ποσότητα και αποβολή αερίων. Οι γιατροί πιστεύουν ότι το φούσκωμα είναι συνήθως το αποτέλεσμα μιας εντερικής διαταραχής, όπως είναι το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου (IBS). Η αιτία του IBS είναι άγνωστη, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει μη φυσιολογική κίνηση  και συστολή των εντερικών μυών και αυξημένη ευαισθησία στον πόνο του εντέρου. Αυτές οι διαταραχές μπορεί να δημιουργούν αίσθημα φουσκώματος εξαιτίας αυξημένης ευευερεθιστότητας στα αέρια.
Οποιαδήποτε πάθηση που προκαλεί εντερική φλεγμονή ή παρεμπόδιση, όπως είναι η νόσος του Crohn ή ο καρκίνος του κόλον, μπορεί επίσης να προκαλέσει κοιλιακό φούσκωμα. Επιπρόσθετα, οι άνθρωποι που έχουν υποβληθεί σε πολλές εγχειρήσεις, ή έχουν δημιουργήσει  συμφύσεις μεταξύ εντερικών ελίκων (ουλώδης ιστός) ή έχουν εσωτερικές κήλες  μπορεί να βιώνουν φούσκωμα ή πόνο. Τέλος, η κατανάλωση αρκετού λιπαρού φαγητού μπορεί να καθυστερήσει το άδειασμα του στομαχιού και να προκαλέσει φούσκωμα και δυσφορία, αλλά όχι απαραίτητα πολλά αέρια. 
Κοιλιακός πόνος και δυσφορία
Κάποιοι άνθρωποι πονούν όταν έχουν αέρια στο έντερο. Όταν ο πόνος εντοπίζεται στη αριστερή  πλευρά του κόλου, μπορεί να εκληφθεί λανθασμένα σαν καρδιοπάθεια. Όταν εντοπίζεται στα δεξιά του κόλου, μπορεί να μιμηθεί τη χολολιθίαση και τις χολοκυστοπάθειες  ή τη σκωληκοειδίτιδα.
Τι διαγνωστικές εξετάσεις γίνονται;
Επειδή τα αέρια ως σύμπτωμα μπορεί να προκαλούνται από κάποια σοβαρή διαταραχή, θα πρέπει να γίνουν εξετάσεις για να αποκλειστούν συγκεκριμένες αιτίες. 
-Ο γιατρός ξεκινά συνήθως με ένα ιστορικό των διατροφικών συνηθειών και των συμπτωμάτων. Ο γιατρός μπορεί να ζητήσει από τον ασθενή να  κρατήσει ημερολόγιο για τις τροφές και τα ποτά που θα καταναλώσει για μια συγκεκριμένη περίοδο.
Αν η υποτιθέμενη αιτία των αερίων είναι η ανεπάρκεια στη λακτάση, ο γιατρός μπορεί να συστήσει την αποφυγή των γαλακτοκομικών προϊόντων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για τη διάγνωση της ανεπάρκειας στη λακτάση μπορεί να γίνουν αιματολογικές εξετάσεις ή εξέταση αναπνοής.
Επιπρόσθετα, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει από τον ασθενή να καταγράψει τον αριθμό της καθημερινής αποβολής αερίων για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Η προσεκτική καταγραφή της διατροφής και της ποσότητας των αερίων που αποβάλλονται μπορεί να βοηθήσει στη συσχέτιση συγκεκριμένων τροφών με κάποια συμπτώματα και να προσδιορίσει τη σοβαρότητα του προβλήματος.
Καθώς τα συμπτώματα ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει και άλλου είδους διαγνωστικές εξετάσεις, επιπρόσθετα της φυσικής εξέτασης, ανάλογα με τα συμπτώματα του ασθενούς και άλλους παράγοντες.
Πώς αντιμετωπίζονται τα αέρια;   
Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι για να μειώσει κανείς τη δυσφορία που προκαλείται από τα αέρια, είναι η αλλαγή της διατροφής, η λήψη φαρμάκων και η μείωση του αέρα που καταπίνουμε.
Διατροφή
Οι γιατροί μπορεί να συστήσουν στους ασθενείς να καταναλώνουν λιγότερες τροφές που προκαλούν αέρια. Αυτό, όμως, για κάποιους ανθρώπους μπορεί να σημαίνει τον αποκλεισμό υγιεινών τροφών, όπως είναι τα φρούτα και τα λαχανικά, τα προϊόντα ολικής αλέσεως και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.
Οι γιατροί μπορεί επίσης να συστήσουν τη μείωση των υψηλών σε λιπαρά τροφών για να μειωθεί το φούσκωμα και η δυσφορία. Αυτό βοηθάει το στομάχι να αδειάσει πιο γρήγορα, επιτρέποντας στα αέρια να κινηθούν στο λεπτό έντερο.
Δυστυχώς, η ποσότητα των αερίων που προκαλείται από συγκεκριμένες τροφές ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Οι αποτελεσματικές διατροφικές αλλαγές εξαρτώνται από τη μάθηση που προκύπτει μέσω της δοκιμής και του λάθους, προκειμένου να διαπιστώσει κάποιος πόση ποσότητα δυσανεκτικής τροφής μπορεί να καταναλώσει χωρίς να έχει πρόβλημα.
Μη συνταγογραφούμενα φάρμακα
-Πολλά μη συνταγογραφούμενα φάρμακα διατίθενται για τη μείωση των συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των αντιόξινων με σιμεθικόνη. Τα αντιόξινα, όπως είναι το Aludrox, το Maalox II και το Simeco, περιέχουν σιμεθικόνη, ένα αφρώδες συστατικό που ενώνει φυσαλίδες αερίων στο στομάχι με αποτέλεσμα να απελευθερώνονται πιο εύκολα τα αέρια. Τα φάρμακα αυτά, ωστόσο, δεν έχουν καμία επίδραση στα εντερικά αέρια. Η δόση εξαρτάται από το είδος της φαρμακευτικής αγωγής και από την ηλικία του ασθενούς.
-Τα πεπτικά ένζυμα, όπως τα συμπληρώματα λακτάσης, βοηθούν πραγματικά στη χώνεψη των υδατανθράκων και επιτρέπουν στους ανθρώπους να καταναλώνουν τροφές που συνήθως προκαλούν αέρια. Tο ένζυμο λακτάση, το οποίο βοηθάει στην πέψη της λακτόζης, διατίθεται σε μορφή σιροπιού ή σε ταμπλέτες ως μη συνταγογραφούμενο.  Η πρόσθεση μερικών σταγόνων υγρής λακτάσης στο γάλα πριν από την κατάποσή του, ή  το μάσημα ταμπλετών λακτάσης λίγο πριν την κατανάλωση του γεύματος, συμβάλει στην χώνεψη τροφών που περιέχουν λακτάση. Στην αγορά διατίθεται, επίσης, γάλα με μειωμένη λακτόζη και άλλα προϊόντα.
-Οι ταμπλέτες ενεργοποιημένου άνθρακα (Charcocaps) μπορεί να παράσχουν ανακούφιση από τα αέρια του κόλου. Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν αυτές οι ταμπλέτες  λαμβάνονται πριν ή μετά από ένα γεύμα, τα εντερικά αέρια μειώνονται σημαντικά. Η συνηθισμένη δόση είναι 2 έως 4 ταμπλέτες λίγο πριν από το γεύμα ή μία ώρα μετά.
-Το Beano, ένα νέο μη συνταγογραφούμενο χωνευτικό φάρμακο, περιέχει το ένζυμο που διασπά τη ζάχαρη, που λείπει από το σώμα, για τη χώνεψη της ζάχαρης που περιέχεται στα φασόλια και σε πολλά λαχανικά. Το ένζυμο παρασκευάζεται σε υγρή μορφή και λαμβάνεται με την πρόσθεση 3 έως 10 σταγόνων ανά γεύμα λίγο πριν από την κατανάλωση αυτού για τη διάσπαση των σακχάρων που προκαλούν αέρια.  Το Beano δεν επιδρά καθόλου στα αέρια που προκαλούνται από λακτόζη ή από ίνες.
Συνταγογραφούμενα φάρμακα
Ο γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει φάρμακα για τη μείωση των συμπτωμάτων, ειδικά στους ασθενείς που έχουν σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Αν ο πόνος είναι έντονος μπορεί να δοθεί σπασμολυτική αγωγή. Αν η δυσκοιλιότητα είναι το κύριο σύμπτωμα τότε μπορεί να χορηγηθεί ήπιο καθαρτικό (υπακτικό). Αντίθετα αν το κύριο σύμπτωμα είναι η διάρροια τότε μπορεί να χορηγηθούν αντιδιαρροϊκά για την αντιμετώπιση της.
Μείωση του αέρα που καταπίνουμε
Για όσους έχουν χρόνιο ρέψιμο, οι γιατροί μπορεί να συστήσουν τρόπους για τη μείωση της ποσότητας του αέρα που καταπίνουμε. Οι συστάσεις λένε να αποφεύγουμε το μάσημα τσίχλας και την κατανάλωση σκληρών γλυκών. Η αργή κατανάλωση του γεύματος και ο έλεγχος της οδοντοστοιχίας από τον οδοντίατρο, ώστε να διαπιστωθεί η σωστή εφαρμογή της, μπορούν επίσης να βοηθήσουν.
Τα αέρια μπορεί να μας προκαλούν δυσφορία και αμηχανία, αλλά δεν απειλούν τη ζωή μας. Η κατανόηση των αιτιών, των τρόπων μείωσης των συμπτωμάτων και η θεραπεία θα βοηθήσει τους περισσότερους ανθρώπους να βρουν κάποια ανακούφιση.
Η υδροθεραπεία του παχέος εντέρου βοηθάει πολύ!
Πορδοπεριστάσεις
-Κλάσιμο κάτω από τα σκεπάσματα. Ύπουλος τρόπος αερισμού, μιας και το κλειστό και ζεστό περιβάλλον των σκεπασμάτων είναι αρκετό για να μεγιστοποιήσει το μποχώδες αποτέλεσμα και, συνεπεία αυτού, η πορδή θα κάνει την εμφάνισή της θεαματικά, ζεστή και αχνιστή στο σώμα του άλλου. Αν δε σηκωθούν και τα σκεπάσματα, θα ορμίσει έξω σαν τη χιονοστιβάδα και θα βρωμίσει τα πάντα στο πέρασμά της.
-Κλάσιμο στο νερό. Είστε σε πισίνα, στη θάλασσα ή σε μπανιέρα μαζί με το ταίρι σας και ξαφνικά παρατηρείτε το πρόσωπό του να συσπάται στιγμιαία και μετά να χαλαρώνει ανακουφισμένο, ενώ ταυτόχρονα φυσαλίδες ανεβαίνουν από το βυθό. Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι το ταίρι σας μόλις έκλασε.
-Δημόσιο κλάσιμο. Μέγιστη «γουρουνιά». Αν είστε στην Πανεπιστημίου θα περάσει απαρατήρητη, αν στέκεστε και δεν περπατάτε μπορείτε να την αποδώσετε σε κάποιο καταλυτικό αυτοκίνητο. Αν είστε όμως σε μια αίθουσα, ακόμα και αν δεν ακουστεί, θα γίνει αντιληπτή από τη μπόχα και τη δυσωδία. Και τότε θα κοιτάζει ο ένας τον άλλο καχύποπτα.
-Κλάσιμο στο σεξ. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Την ώρα που βγαίνει το μαντζαφλάρι, μπορεί να βγει μαζί του και καμιά καταπιεσμένη κλανιά. Να είστε σίγουροι πως ο σύντροφος θα δείξει κατανόηση, αλλά δεν θα το θεωρήσει ως επιβράβευση των κόπων του. Ειδικά αν συμβεί στην αλλαγή στάσης και βρωμάει και από πάνω, χλωμή προβλέπεται η συνέχεια.
Κάλυψη, απόκρυψη, παραλλαγή
Ο πιο πρακτικός τρόπος για να εξουδετερώσουμε τον θόρυβο της πορδής είναι ο βήχας. Κάθε μία που αμολάμε δηλαδή, ρίχνουμε κι ένα τρανταχτό βήξιμο. Θέλει λίγη εξάσκηση για να μάθει κάποιος να τα συντονίζει, αλλά είναι εφικτό. Βέβαια, αυτό δεν εξουδετερώνει το πρόβλημα της οσμής, οπότε έχει πρακτική εφαρμογή σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. όταν ο άλλος έχει συνάχι).
Πρακτική χρήση της πορδής
Το κλάσιμο σε συνεχόμενους «κανονιοβολισμούς» (κατά ριπάς) μπορεί, επίσης, να αποθηκευτεί σαν ηχητικό ντοκουμέντο, και να αποτελέσει ήχο κουδουνίσματος σε εισόδους κατοικιών για την τρομοκράτηση των απρόσκλητων επισκεπτών.
Είναι δυνατή η ανάφλεξη της πορδής;
Η απάντηση είναι «ναι». Ο εύφλεκτος χαρακτήρας των αερίων οφείλεται στο μεθάνιο και το υδρογόνο. Οι αναλογίες αυτών των αερίων εξαρτώνται κυρίως από τα τα βακτήρια που ζουν στο ανθρώπινο παχύ έντερο, τα οποία προκαλούν τη ζύμωση των τροφών που δεν έχουν απορροφηθεί από τη γαστρεντερική περιοχή πριν φτάσουν στο κόλον.
Γιατί οι πορδές κάνουν θόρυβο;
Οι ήχοι παράγονται από τις δονήσεις του πρωκτικού ανοίγματος. Οι ήχοι εξαρτώνται από την ταχύτητα απομάκρυνσης των αερίων και την στενότητα των μυών του πρωκτικού σφιγκτήρα.
Γιατί υπάρχει χρονική καθυστέρηση μεταξύ πορδής και οσμής;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση. Βγαίνουν ταυτόχρονα από τον πρωκτό. Απλά μεσολαβούν λίγα δευτερόλεπτα, για να φτάσει η οσμή μέχρι τα ρουθούνια του πέρδοντα.
Ποιες πορδές μυρίζουν πιο πολύ; Των ανδρών ή των γυναικών;
Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει, ότι οι πορδές των γυναικών έχουν πιο έντονη οσμή. Αλλά οι πορδές των ανδρών είναι μεγαλύτερες σε «όγκο», γι' αυτό τους έχει βγει και «κακό όνομα». Αν εξισωθούν αυτοί οι δυο παράγοντες, τότε μπορούμε να πούμε ότι μυρίζουν το ίδιο περίπου.
Έχει σχέση η κλανιά με το ρέψιμο;
Όχι. Το ρέψιμο ξεκινά από το στομάχι, ενώ η πορδή από το παχύ έντερο. Εκτός αυτού, έχουν και διαφορετική χημική σύσταση.
Είναι επιβλαβής για την υγεία, η συγκράτηση της πορδής;
Υπάρχουν διάφορες απόψεις επ' αυτού. Συνήθως δεν προκαλείται κάποια βλάβη. Σε έντονες περιπτώσεις όμως, μπορεί να προκαλέσει πόνο του στομάχου, διάταση του εντέρου, ή ακόμα και αιμορροΐδες ή ακόμη και ειλεό. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος μάλιστα, είχε δημιουργήσει έναν νόμο, με τον οποίο νομιμοποιούσε το κλάσιμο στις δεξιώσεις, με γνώμονα την υγεία των ανθρώπων.
Είναι φυσιολογικό να απολαμβάνει κάποιος την οσμή της πορδής του;
Φυσιολογικότατο και συμβαίνει παγκοσμίως.
Τα οφέλη των αερίων ή πορδών
Όλες οι πορδές είναι σωτήριες,αφού απαλλάσσουν τον άνθρωπο από την ενοχλητική παρουσία των αερίων. Αυτή η εκκένωση αποτρέπει πολλές ασθένειες, όπως,λ.χ., την κατάθλιψη, τη σχιζοφρένεια, τη σπαστική κολίτιδα, τις ζαλάδες, τη στηθάγχη, κ.α. Αλλά όταν οι πορδές δε βρίσκουν διέξοδο γίνονται πολύ επιζήμιες.
Βιβλιογραφία 
proctoclinic.gr

Ψείρες οι ανεπιθύμητες


Η μόλυνση από ψείρες λέγεται επιστημονικά φθειρίαση, ICD-10 B85.0.
Συνήθως εμφανίζεται στα σχολεία, κυρίως σε παιδιά ηλικίας 2 έως 8 ετών σε ποσοστό περίπου 40%.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 1 στα 5 παιδιά θα έχει ψείρες κάποια στιγμή.
Ιατρικές μελέτες αναφέρουν ότι οι ψείρες μεταδίδουν ασθένειες στον άνθρωπο και πρέπει να αντιμετωπίζονται ριζικά.
Η κύρια ένδειξη μόλυνσης από ψείρες είναι η φαγούρα στον αυχένα και πίσω από τα αυτιά.
Η ψείρα, (καθαρεύουσα: η "φθειρ''), είναι παρασιτικό ζωύφιο, που προσβάλλει τον άνθρωπο και τα ζώα.  Η ψείρα δεν πρέπει να συγχέεται με το ακάριο της ψώρας.
Οι ψείρες είναι μικροσκοπικά έντομα χρώματος γκρι, (2-4 mm) χωρίς φτερά. Ψείρες είναι το κοινό όνομα για τα είδη της υποτάξης Ανόπλουρα. Έχουν έξι αγκιστρωτά πόδια, με τα οποία κολλάνε στα μαλλιά και κινούνται με ευκολία. Οι ψείρες τρέφονται με αίμα 2 με 3 φορές την ημέρα τσιμπώντας το δέρμα του κεφαλιού. Λέγονται αιματοφάγα. Τα τσιμπήματα τους προκαλούν φαγούρα.
Οι ψείρες που προσβάλουν τον άνθρωπο διακρίνονται σε τρία είδη:
1.         Η ψείρα του τριχωτού της κεφαλής, που προσβάλλει συνήθως τα παιδιά στα σχολεία και γεννάει τα αυγά της, τις κόνιδες, τα οποία προσκολλάει στις ανθρώπινες τρίχες. Καταπολεμάται με ειδικά φθειροκτόνα και αλοιφές, τα οποία πρέπει να χρησιμοποιούνται με τη δέουσα προσοχή.
2.         Η ψείρα του σώματος, είναι λίγο μεγαλύτερη της προηγουμένης σε ίδιο σχήμα η οποία και καταπολεμάται με ειδικά γαλακτώματα και σαπούνια και βράσιμο των ρούχων και κλινοσκεπασμάτων.
3.         Η λεγόμενη ψείρα του εφηβαίου, η οποία προτιμά τις περιοχές των γεννητικών οργάνων. Αυτές διαφέρουν προς το σχήμα με τις προηγούμενες, είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος και στρογγυλές. Καταπολεμούνται ομοίως όπως του τριχωτού.
Οι ψείρες μπορούν να μεταδώσουν επικίνδυνες ασθένειες, όπως ο τύφος.
Το 2010 επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι πέτυχαν να αποκωδικοποιήσουν το γονιδίωμα της ψείρας.
Οι ψείρες είναι πολύ ευέλικτες και δύσκολα παρατηρούνται. Επειδή ακινητοποιούνται προσωρινά με το νερό,  έτσι είναι πιο εύκολο να βρεθούν σε βρεγμένα μαλλιά.
Η εξάπλωση τους γίνεται πολύ γρήγορα, μέσω άμεσης επαφής στο σχολείο. Οι ψείρες δεν πηδούν αλλά περνούν από το ένα κεφάλι στο άλλο με απλή επαφή. Πιο σπάνια μεταδίδονται από βούρτσες, τσιμπιδάκια μαλλιών, καπέλα, μαξιλάρια. Οι ψείρες δεν μπορούν να επιβιώσουν πάνω από 4 έως 36 ώρες μακριά από το ανθρώπινο σώμα. Η μετάδοσή τους μέσα στο νερό δεν έχει αποδειχθεί ακόμα (πχ πισίνες).
Μία θηλυκή ψείρα γεννάει 8-10 αβγά την ημέρα. Το αβγό (δεν φαίνεται εύκολα σε σκουρόχρωμα μαλλιά) όταν όμως εκκολαφτεί λέγεται κόνιδα που είναι άσπρη και φαίνεται εύκολα. Για να εκκολαφτεί το αβγό χρειάζεται 7-8 ημέρες. Το αβγό είναι ημιδιαφανές και μοιάζει με πιτυρίδα, είναι κολλημένο κοντά στο δέρμα της κεφαλής όπου η ζέστη και η υγρασία προάγει την εκκόλαψη. Μετά την εκκόλαψη, το άδειο τσόφλι παραμένει κολλημένο στα μαλλιά για αρκετούς μήνες. Το αραιό ξυδόνερο βοηθά στην αποκόλληση των αβγών ή των κονίδων. Μόνο μία πολύ λεπτή χτένα μπορεί να αφαιρέσει τις κόνιδες αποτελεσματικά. Μετά την εκκόλαψη η θηλυκή ψείρα ενηλικιώνεται και αρχίζει να γεννά αβγά μετά 15-20 μέρες. Ζει δε μέχρι 40 μέρες και μέχρι τότε θα γεννήσει 250-400 αβγά.
Η περίοδος εκκόλαψης των αυγών καθορίζει τη συχνότητα της αγωγής: Την 1η, 7η και 14η ημέρα με ενδιάμεσα διαλείμματα.
Κλασικές αγωγές κατά των ψειρών περιέχουν εντομοκτόνες ουσίες, όπως malathion, pyrethrin. Λόγω ευρείας και λανθασμένης χρήσης, οι ψείρες αναπτύσσουν αντίσταση ενάντια σε παρασκευάσματα με βάση αυτές τις εντομοκτόνες ουσίες.
Ο όρος «αντίσταση» σημαίνει ότι, λόγω γενετικής μετάλλαξης, οι ψείρες έχουν βρει τρόπο να επιβιώνουν σε αγωγές οι οποίες παλιότερα ήταν αποτελεσματικές.
Σε ορισμένες περιοχές, το επίπεδο της αντίστασης μπορεί να υπερβαίνει το 75%.
Εναλλακτικές αγωγές χωρίς εντομοκτόνες ουσίες έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητα τους:  Οι ψείρες μπορούν να εξοντωθούν με ασφυξία,  με τη χρήση ειδικών προϊόντων υγρής σιλικόνης. Η αγωγή θα είναι επιτυχής εφόσον τηρηθεί αυστηρά το πρόγραμμα εφαρμογής.


Τα φαρμακευτικά προϊόντα για καταπολέμηση της φθειρίασης θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο αν είναι εμφανής η ύπαρξη ψειρών ή αβγών.
Σημαντικό είναι να μη ξεχνάμε και τους πρακτικούς τρόπους απομάκρυνσης των ψειρών, χρησιμοποιώντας μία πολύ λεπτή μεταλλική χτένα και ένα κανονικό μαλακτικό (conditioner) μαλλιών. Το μαλακτικό εμποδίζει τις ψείρες να κινούνται. Για να είναι αποτελεσματική αυτή η μέθοδος, χτενίστε τα στεγνά μαλλιά με μαλακτικό από τη βάση των μαλλιών προς τις άκρες με την ειδική χτένα για ψείρες. Χτενίστε τα μαλλιά τμηματικά σκουπίζοντας το μαλακτικό από τη χτένα με ένα χαρτομάντιλο για να απομακρύνετε τα αβγά και τις ψείρες. Κάθε τμήμα του κεφαλιού θα πρέπει να το χτενίζετε τουλάχιστον 5 φορές. Ξεπλύνετε ολόκληρο το κεφάλι με ζεστό νερό όταν δεν υπάρχουν πλέον άλλα αβγά ή ψείρες πάνω στη χτένα. Το πρόβλημα μπορεί να ξαναπαρουσιαστεί αν έχουν παραμείνει μερικά ζωντανά αβγά πάνω στα μαλλιά. Είναι σημαντικό να ελέγχετε το παιδί κάθε εβδομάδα με τον ίδιο τρόπο για να διαπιστώνετε έγκαιρα τυχόν νέο αποικισμό και αφαίρεση των ψειρών πριν να γεννήσουν αβγά.
Βιβλιογραφία 
 David L. Reed, Jessica E. Light, Julie M. Allen and Jeremy J. Kirchman (2007). "Pair of lice lost or parasites regained: the evolutionary history of anthropoid primate lice". BMC Biology 5: 7. 



Ψευδοθυλακίτιδα του γενείου



Η  ψευδοθυλακίτιδα του γενείου (Pseudofolliculitis barbae), ICD-10 L73.1, ή χρόνια σύκωση του γενείου ή είσφρυση τριχών ή πρήξιμο από ξυράφι ή τραυματική θυλακίτιδα είναι φλεγμονώδης αντίδραση ξένου σώματος, περιβάλλουσα μια τρίχα, που μεγαλώνει προς τα έσω, συνήθως στην περιοχή του γενείου, ειδικά στην υπογνάθειο περιοχή, αλλά μπορεί να συμβεί στο κρανίο, τη μασχάλη ή την ηβική χώρα σε ξύρισμα ή αποτρίχωση.
Χαρακτηρίζεται από μια κόκκινη βλατίδα ή φλύκταινα στο σημείο εισόδου και είναι ένα μηχανικό πρόβλημα.
Αιτιολογία
Η ψευδοθυλακίτιδα γενείου είναι πιο κοινή επί του αρσενικού προσώπου, αλλά μπορεί επίσης να συμβεί σε άλλα μέρη του σώματος, που ξυρίζονται ή γίνεται αποτρίχωση, ειδικά περιοχές όπου τα μαλλιά είναι σγουρά και το δέρμα είναι ευαίσθητο, όπως στην αποτρίχωση γεννητικών οργάνων.
Μετά το ξύρισμα οι τρίχες αρχίζουν  να ξαναφυτρώνουν. Οι σγουρές τρίχες τείνουν να γυρίζουν  στο δέρμα αντί να βγαίνουν κατευθείαν από το θύλακα, και αυτό οδηγεί σε μια αντίδραση φλεγμονής. Το δέρμα έχει φαγούρα και είναι κόκκινο, και σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί έχει σπυράκια. Αυτές οι φλεγμονώδεις βλατίδες ή φλύκταινες υποδηλώνουν μόλυνση περιοχής.
Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να προκαλέσει ουλές και χηλοειδή στην περιοχή.
Η μαύρη φυλή και αυτοί που έχουν σγουρά μαλλιά, αλλά και αυτοί που ξυρίζονται με ξυριστικές μηχανές πολλαπλών κεφαλών έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.
Πολυμορφισμός της κερατίνης
Ένας πολυμορφισμός σε ένα γονίδιο κερατίνης (K6hf) έχει συνδεθεί με την είσφρυση τριχών, γεγονός που υποδηλώνει ότι μπορεί να είναι ένας γενετικός παράγοντας κινδύνου. Οι φορείς του A12T πολυμορφισμού έχουν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν τη νόσο συγκριτικά με τα άτομα που είναι ομόζυγα με την  wild-type  αλληλουχία K6hf.
Παθολογοανατομικά ευρύματα
Είναι θυλακιώδεις βλατίδες και φλύκταινες με απόστημα μέσα στο ψευδοθυλάκιο της εισβάλλουσας τρίχας
Πρόληψη και θεραπεία
Πρόληψη
-Η πιο αποτελεσματική πρόληψη είναι να αφήνονται  τα γένια μεγαλώνουν. Για τους άνδρες οι οποίοι υποχρεούνται ή προτιμούν το ξύρισμα, μελέτες δείχνουν ότι το βέλτιστο μήκος είναι περίπου 0,5 mm - 1 mm για να ξυριστούν οι τρίχες.
-Το ξύρισμα καλύτερα να διακοπεί για τρεις έως τέσσερις εβδομάδες έως ότου όλες οι βλάβες έχουν υποχωρήσει.
-Η μόνιμος απομάκρυνση των τριχών είναι η καλύτερη λύση. Η ηλεκτρόλυση μπορεί να είναι αναποτελεσματική, επειδή σε ορισμένες περιπτώσεις η βελόνα δεν μπορεί να φτάσει τη ρίζα της τρίχας. 
-Η Laser υποβοηθούμενη αποτρίχωση είναι, επίσης, αποτελεσματική. Υπάρχει κίνδυνος αποχρωματισμού του δέρματος και πολύ μικρό κίνδυνος για  ουλές.
-Μερικοί άνδρες χρησιμοποιούν ηλεκτρικές ξυριστικές μηχανές με τριπλή κεφαλή για τον έλεγχο της νόσου.
- Εκείνοι που χρησιμοποιούν  ξυράφι, πρέπει να χρησιμοποιούν μονή λεπίδα  και καινούριο ξυράφι για κάθε ξύρισμα. Το ξύρισμα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των τριχών κάθε δεύτερη μέρα, μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Οι τρίχες πρέπει να μαλακώνονταια με υγρή πετσέτα για πέντε λεπτά και ζεστό νερό. 
-Ορισμένοι αφροί ξυρίσματος, κρέμες ή τζελ  και ορισμένες κρέμες αποτρίχωσης είναι ειδικές για ευαίσθητα δέρματα και για τις περιπτώσεις αυτές.
-Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα πλαστικό άγκιστρο για να απομακρυνθούν οι τρίχες που έχουν μεγαλώσει προς τα έσω, πριν το ξύρισμα.
-Το δέρμα δεν πρέπει να τεντώνεται στο ξύρισμα.
-Μετά το ξύρισμα πρέπει να γίνεται επάλειψη με υπεροξείδιο του βενζολίου και να εφαρμόζεται κρέμα υδροκορτιζόνης 1% πριν τον ύπνο.
-Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να βοηθήσει η κρέμα τρετινοϊνης 0,05%.
Θεραπεία 
-Η ευκολότερη θεραπεία είναι να αφεθούν  τα γένια να μεγαλώνουν.
-Οι ενσφηνωμένες τρίχες μπορούν να βγουν με αποστειρωμένη βελόνα.
-Το ξύρισμα πρέπει να σταματήσει μέχρι να λυθούν οι κόκκινες βλατίδες (3-4 εβδομάδες).
-Μασάζ γίνεται στην περιοχή με τραχύ σφουγγάρι ή βούρτσα.
-Φάρμακα, επίσης, συνταγογραφούνται για  να επιταχυνθεί η επούλωση του δέρματος. Κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι το γλυκολικό οξύ  είναι μια αποτελεσματική και καλά ανεκτή θεραπεία η οποία οδηγεί σε σημαντικά λιγότερες βλάβες στο πρόσωπο και το λαιμό. Ο μηχανισμός δράσης του γλυκολικού οξέως είναι άγνωστος, αλλά πιθανώς, βοηθάει στο να γίνουν ίσιες οι τρίχες από το γλυκολικό οξύ, το οποίο οδηγεί σε μειωμένη επανείσοδο της τρίχας στην  επιδερμίδα. 
Το σαλικυλικό οξύ είναι, επίσης, αποτελεσματικό.
Αντιβιοτικά τζελ  ή από του στόματος αντιβιοτικά (κλινδαμυκίνη, ερυθρομυκίνη και τετρακυκλίνη) χρησιμοποιούνται επίσης. 
Η Retin-A είναι μια ισχυρή θεραπεία που βοηθά ακόμα και στην πρόληψη των ουλών μετά από μερικούς μήνες. Γίνεται νυχτερινή εφαρμογή Retin-A Cream 0,05 -0,1%.
Διαφοροδιάγνωση πρέπει να γίνει από την θυλακίτιδα barbae. 
Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι η θυλακίτιδα προκαλείται από ιογενείς ή βακτηριακές λοιμώξεις, ενώ η ψευδοθυλακίτιδα προκαλείται από ερεθισμούς από το ξύρισμα και την αναστολή ανάπτυξης τριχοφυΐας.
Η αυχενική ψευδοθυλακίτιδα, εμφανίζεται στο πίσω μέρος του λαιμού, συχνά κατά μήκος της οπίσθιας γραμμή των μαλλιών, μετά το κούρεμα όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν ξανά οι τρίχες.
Αν αφεθεί χωρίς θεραπεία,  μπορεί να εξελιχθεί σε χηλοειδή.
Βιβλιογραφία
Πλήρης Κλινική Συμβουλή σε 5 λεπτά, Mark R. Dambro, Εκδ. Πασχαλίδης

Ψευδομεμβρανώδης Κολίτιδα


Η Ψευδομεμβρανώδης Κολίτιδα, ICD-10 A04.7, είναι η φλεγμονή του εντέρου που προκαλείται από χρήση αντιβιοτικών.
Η ψευρομεμβρανώδης κολίτιδα  χαρακτηρίζεται από διάρροιες που οφείλονται στη χρήση αντιβιοτικών. Θεωρείται ότι η φλεγμονή του εντέρου προκαλείται από το μικρόβιο Clostridium Difficile.
Το μικρόβιο αναπτύσσεται χαρακτηριστικά στους νοσοκομειακούς αρρώστους και κυρίως, στους λαμβάνοντες χημειοθεραπεία και τους έχοντες κακή θρέψη. Θεωρητικά κάθε αντιβιοτικό μπορεί να προκαλέσει ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα. Κυρίως ενοχοποιούνται η λινκομυκίνη, η τετρακυκλίνη, η χλωραμφενικόλη, η αμπικιλλίνη, οι ,  fluoroquinolones και ιδιαίτερα η κλινδαμυκίνη (συχνότητα> από 10%).  Οι κεφαλοσπορίνες είναι το πιο συχνό αίτιο, πιθανώς από τη μεγάλη χρήση τους.
Παράγοντες κινδύνου για ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα:
1.Χρήση αντιβιοτικών
2.Παρατεταμένη νοσηλεία στο Νοσοκομείο (3% των υγιών ενηλίκων και 20%-40% των νοσοκομειακών αρρώστων έχουν αποικίες C. Difficile που στα υγιή άτομα μεταβολίζεται και αδρανοποιείται στη μορφή σπόρου)
3.Χειρουργεία κοιλίας
4.Διατροφή τεχνητή από καθετήρα (στομάχου–εντέρου)
5.Χρήση φαρμάκων που καταργούν την αντλία πρωτονίων (PPIs)
6.Μεγάλες ηλικίες
Κλινική εικόνα ψευδομεμβρανώδους κολίτιδας
Συνήθως μεταξύ 4ης και 9ης ημέρας από την έναρξη της αντιβίωσης, ο άρρωστος παρουσιάζει πυρετό, επώδυνες κοιλιακές συσπάσεις και σοβαρή διάρροια, χωρίς προσμίξεις αίματος
Διάγνωση ψευδομεμβρανώδους κολίτιδας
•           Η ορθοσκόπηση αποκαλύπτει την παρουσία χαρακτηριστικών κιτρινόλευκων, επηρμένων και με τη μορφή πλακών, ψευδομεμβρανών
•           Αύξηση λευκών αιμοσφαιρίων
•           Ανίχνευση C. Difficile στα κόπρανα
Θεραπεία ψευδομεμβρανώδους κολίτιδας
Ο σπουδαιότερος θεραπευτικός χειρισμός είναι η έγκαιρη αναγνώριση της νόσου και η γρήγορη διακοπή του αντιβιοτικού
Σε σοβαρές περιπτώσεις με αφυδάτωση, ενυδάτωση, διόρθωση ηλεκτρολυτικών διαταραχών και χορήγηση λευκώματος σε υπολευκωματιαναιμία.
Χορήγηση Metronidazole 500 x 2 x 10 ημέρες ή επί επιμονής συμπτωμάτων Vancomycin.
Βιβλιογραφία
Merc. Man 18th ed.


Ινσουλίνη που αδυνατίζει για άτομα με διαβήτη


Αδυνάτισμα σε διαβήτη
Ένας νέος τύπος ινσουλίνης είναι αποτελεσματικός για την απώλεια βάρους σε διαβητικούς.
Σύμφωνα με τα ευρήματα από το Διαβητολογικό και Ενδοκρινολογικό Κέντρο του Ντάλας στις ΗΠΑ, ένα νέο ανάλογο ινσουλίνης που βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο, βοηθά τους διαβητικούς και των δύο τύπων να χάσουν βάρος, παρότι τα αποτελέσματα ήταν πιο θεαματικά για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 1.
Η μελέτη έγινε σε δύο φάσεις: η πρώτη σε 2888 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 για 12 εβδομάδες και η άλλη σε 137 ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 για 8 εβδομάδες.
Και στις δύο παράλληλες μελέτες, τα αποτελέσματα ήταν καλά και για τον γλυκαιμικό έλεγχο και για την απώλεια βάρους.
Η βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου αποτυπώθηκε και στις τιμές της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, σε σχέση με άλλους τύπους ινσουλίνης.
Επίσης, αποτυπώθηκε απώλεια βάρους, ίση με 5% του συνολικού σωματικού βάρους κατά μέσο όρο.
Οι παρενέργειες της νέας ινσουλίνης είναι η υπογλυκαιμία, αλλά όχι για νυχτερινή υπογλυκαιμία που ο κίνδυνος ήταν μικρότερος από τις άλλες ινσουλίνες.
Η εξήγηση της απώλειας βάρους με την νέα ινσουλίνη είναι ότι πιθανόν αυτή δουλεύει πολύ στο ήπαρ σε σχέση με άλλες ινσουλίνες και βοηθά το σώμα να διασπάσει περισσότερο λίπος.
Βιβλιογραφία
Jacober SJ, et al "Contrasting weight changes with LY2605541, a novel long-acting insulin, and insulin glargine despite similar improved glycemic control in T1D and T2D" ADA 2012; Abstract 1023-P.
Rosenstock J, et al "Better glycemic control and weight loss with novel long-acting basal insulin LY2605541 compared with insulin glargine in patients with type 1 diabetes" ADA 2012; Abstract 1026-P.


Τα κατάλληλα φυτά για αδυνάτισμα


Αδυνάτισμα με φυτά
Ποια φυτά είναι κατάλληλα για αδυνάτισμα.
Τα φυτά που είναι κατάλληλα για αδυνάτισμα
Αίσθημα κορεσμού
Ματέ
Θαλάσσια φύκια
Γανόδερμα
Ανασταλτικό της όρεξης
Konjac
Θαλάσσια φύκια

Επίπεδη κοιλιά
Πράσινο τσάι
Φυτικός άνθρακας
Γανόδερμα
Κατακράτηση υγρών
Ανανάς
Μίσχος κερασιού
Γανόδερμα
Κυτταρίτιδα
Ανανάς
Γκουαράνα
Γανόδερμα
Υπερβολικό βάρος
Θαλάσσια φύκη
Konjac
Γκουαράνα
Ματέ
Γανόδερμα
Πράσινο τσάι
Υπερβολικό βάρος με δυσκοιλιότητα
Αγκινάρα
Πράσινο τσάι
Γανόδερμα
Υπερβολικό βάρος με προβλήματα κυκλοφορικού
Κόκκινη άμπελος
Πράσινο τσάι
Γανόδερμα
Υπερβολικό βάρος με κυτταρίτιδα
Ματέ
Ανανάς
Γανόδερμα


Ψυχογενής βουλιμία


Ο όρος ψυχογενής ή νευρική ή νευρογενής βουλιμία (bulimia nervosa), ICD-10 F50.2, περιγράφει μια διαταραχή στην πρόσληψης τροφής. 
Η νευρογενής βουλιμία χαρακτηρίζεται από επεισοδιακή υπερφαγία (κατανάλωση πολύ μεγάλης ποσότητας φαγητού σε σύντομο χρονικό διάστημα), η οποία ακολουθείται από την προσπάθεια απαλλαγής από τις περιττές θερμίδες συνήθως μέσω εμετού, καθαρτικών, διουρητικών και υπερβολικής άσκησης.
Οι γυναίκες έχουν εννέα φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να παρουσιάσουν νευρική βουλιμία από τους άντρες. Εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ταξινόμησης της νευρογενούς βουλιμίας ως ξεχωριστής νοσολογικής οντότητας, τα επιδημιολογικά δεδομένα για τη διαταραχή αυτή είναι περιορισμένα.
Η ετήσια εξάπλωση της διαταραχής έχει υπολογιστεί στο 11,15-13,5 ‰ ετησίως. Το ποσοστό αυτό τριπλασιάζεται όταν συμπεριληφθούν και οι υποκλινικές περιπτώσεις νευρογενούς βουλιμίας. Οι μετρήσεις της επίπτωσης της διαταραχής παρουσίασαν αύξηση μέσα στη δεκαετία 1980-1990, αλλά αυτό πιθανώς να οφείλεται στη βελτίωση της διαγνωστικής μας ικανότητας και όχι σε πραγματική αύξηση των περιστατικών.
Όπως και η ψυχογενής ανορεξία, η βουλιμία εμφανίζεται, κυρίως, σε γυναίκες. Μόνο το 5-10% των πασχόντων είναι άρρενες, η δε ηλικιακή ομάδα στην οποία, συνήθως, παρουσιάζεται η διαταραχή είναι αυτή των 20-24 ετών.
Υπάρχουν μεγαλύτερα ποσοστά διατροφικών διαταραχών σε ομάδες που ασχολούνται με δραστηριότητες που έχουν εξιδανικεύσει ένα αδύνατο σώμα, όπως ο χορός, η ενόργανη γυμναστική, το μόντελινγκ, οι μαζορέτες, το τρέξιμο, το καλλιτεχνικό πατινάζ, η ηθοποιία και η κωπηλασία. 
Η βουλιμία είναι πιο συχνή στους Καυκάσιους.
Τα αντικαταθλιπτικά, ιδιαίτερα οι SSRIs (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης) χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της νευρικής βουλιμίας.
Η λέξη βουλιμία είναι συνένωση των λέξεων βοῦς (βόδι) και λιμός (πείνα). Στα αρχαία ελληνικά σήμαινε υπερβολικά μεγάλη πείνα και υποδήλωνε μια παθολογική κατάσταση κατά την οποία κάποιος ήταν ικανός να καταναλώσει ένα ολόκληρο βόδι.
Ο όρος νευρογενής βουλιμία εισήχθηκε το 1979 από τον Βρετανό ψυχίατρο Τζέραλντ Ράσελ  για να περιγράψει μια παθολογική οντότητα διαφορετική από τη ψυχογενή ανορεξία. 
Ο εγκεφαλικά προερχόμενος νευροτροπικός παράγοντας (BDNF) είναι υπό έρευνα ως πιθανός μηχανισμός. 
Το μοντέλο του Fairburn εξηγεί τη διαδικασία κατά την οποία ένα άτομο πέφτει στον φαύλο κύκλο και αναπτύσσει βουλιμία. Η υπερβολική ανησυχία για το βάρος σε συνδυασμό με τα χαμηλά ποσοστά αυτοεκτίμησης θα οδηγήσουν σε αυστηρούς, άκαμπτους και μη ελαστικούς διαιτητικούς κανόνες (γνωστικό συμπεριφορικό μοντέλο).  
Στέρηση τροφής 
Η στέρηση τροφής και η αυτοεπιβολή διαιτών αδυνατίσματος που περιορίζουν την ενέργεια που προσλαμβάνεται φαίνεται να προκαλούν επεισόδια υπερφαγίας μόλις το φαγητό γίνει ξανά διαθέσιμο και ψυχολογικές καταστάσεις, όπως εμμονή με το φαγητό και την πρόσληψη τροφής, αυξημένη συναισθηματική ανταπόκριση και δυσφορία, και έλλειψη συγκέντρωσης συμβαίνουν. Με βάση τον περιορισμό πρόσληψης τροφής κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, μπορεί να προβλεφθεί η πιθανότητα εμφάνισης κρίσεων υπερφαγίας την επόμενη ημέρα.
Τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχογενούς βουλιμία είναι:
1.            Επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας που χαρακτηρίζονται από υπερβολική λήψη τροφής μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια
(πχ. μέσα σ' ένα 2ωρο) και από την αίσθηση ότι έχει χαθεί ο έλεγχος.
2.            Το άτομο αντισταθμίζει την παραπάνω συμπεριφορά με το να προκαλεί εμετό, με τη χρήση διουρητικών και καθαρτικών, με δίαιτα και υπερβολική άσκηση.
3.            Τα επεισόδια υπερφαγίας και οι αντισταθμιστικές συμπεριφορές
συμβαίνουν τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα και για 3 μήνες.
4.            Το βάρος και το σχήμα του σώματος παίζει υπερβολικό ρόλο στην αυτοεκτίμηση.
5.            Η ψυχογενής βουλιμία, συνήθως, δεν έχει φανερά σωματικά συμπτώματα, όπως η ανορεξία και μπορεί να περνάει απαρατήρητη από το περιβάλλον. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διαρκεί πολύ περισσότερο, καμιά φορά για ολόκληρη τη ζωή και μπορεί να αποβεί θανατηφόρα, αφού ο υποσιτισμός προκαλεί σταδιακά βλάβες σε όλα τα ζωτικά όργανα.
6.            Επιπλοκές ψυχογενούς βουλιμίας
•             Χρόνια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση
•             Αφυδάτωση και υποκαλιαιμία, οι οποίες προκαλούνται από τους συχνούς εμετούς
•             Αστάθεια των ηλεκτρολυτών η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή αρρυθμία, καρδιακή συγκοπή ακόμη και θάνατο
•             Οισοφαγίτιδα ή φλεγμονή
•             Ρήξη των τοιχωμάτων του οισοφάγου
•             Στοματικό τραύμα, στο οποίο η επαναλαμβανόμενη εισαγωγή των δαχτύλων ή άλλων αντικειμένων μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς στην εσωτερική επένδυση του στόματος ή του λαιμού
•             Γαστροπάρεση (καθυστερημένη γαστρική εκκένωση)
•             Δυσκοιλιότητα
•             Στειρότητα
•             Διογκωμένοι αδένες κάτω από το σαγόνι
•             Έλκος
•             Κάλοι ή ουλές στο πίσω μέρος των χεριών από το επαναλαμβανόμενο τραύμα από τους τομείς των δοντιών
•             Συνεχείς αυξομειώσεις βάρους
Η συχνή επαφή των δοντιών και του γαστρικού οξέος μπορεί να προκαλέσει συγκεκριμένα:
•             Σοβαρή διάβρωση των δοντιών
•             Διάβρωση του σμάλτου των δοντιών
•             Διογκωμένους σιελογόνους αδένες
Όπως σε πολλές ψυχιατρικές ασθένειες, μπορεί επίσης να υπάρξουν και παραισθήσεις. Τα άτομα αυτά μπορεί επίσης να υποφέρουν από σωματικές επιπλοκές όπως τετανία, επιληπτικές κρίσεις, καρδιακή αρρυθμία και μυική αδυναμία.
Η ανάπτυξη αυτής της διαταραχής οφείλεται σε μια πολυπαραγοντική δυσλειτουργία, όπου εμπλέκονται ψυχολογικοί, φυσιολογικοί, αναπτυξιακοί και πολιτιστικοί παράγοντες.
Πιο συγκεκριμένα, η χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και η αδυναμία προσαρμογής και διαχείρισης αγχογόνων καταστάσεων και μεταβατικών περιόδων παίζουν καθοριστικό ρόλο. 
Επίσης, έχουν ενοχοποιηθεί το αυξημένο βάρος κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και η φυσική ή σεξουαλική κακοποίηση. Η ψυχογενής βουλιμία, βέβαια, πολλές φορές μπορεί και να οφείλεται και σε μια γενετική προδιάθεση καθότι έχει βρεθεί αυξημένη εμφάνιση της διαταραχής ή άλλων μορφών ψυχοπαθολογίας σε πρώτου βαθμού συγγένειας των πασχόντων, όπως διαταραχές της διάθεσης και κατάχρηση ουσιών και άλλες συγγενείς διαταραχές πρόσληψης τροφής ή ακόμα και της ίδιας. Τέλος, νευροφυσιολογικά δεδομένα εμπλέκουν τον υποθάλαμο και κεντρικούς νευροδιαβιβαστές, ως δυσλειτουργίες του εγκεφάλου που οδηγούν στην ανάπτυξη της βουλιμίας.
Οι στόχοι στη θεραπεία της ψυχογενούς βουλιμίας είναι η αποκατάσταση κατά κύριο λόγο της διατροφικής δυσλειτουργίας και η έλλειψη ισορροπίας που πλήττει τον μεταβολισμό. Επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η τροποποίηση της δυσλειτουργικής σκέψης, συμπεριφοράς και συναισθημάτων γύρω από το φαγητό κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να περιοριστούν και σταδιακά να εξαλειφθούν τα επεισόδια υπερφαγίας, η πρόκληση εμετού και η χρήση καθαρτικών, καθώς και οι υπόλοιπες παθολογικές αντισταθμιστικές αντιδράσεις.
Ο τρόπος αντιμετώπισης περιλαμβάνει, συνήθως, τη συμμετοχή ψυχολόγου, ψυχιάτρου, παθολόγου και κλινικού διαιτολόγου για την αντιμετώπιση της διαταραχής.
Θεραπεία 
Ψυχολογικές θεραπείες 
Υπάρχουν διάφορες εμπειρικά υποστηριγμένες ψυχοκοινωνικές θεραπείες για τη νευρική βουλιμία. 
-Η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία η οποία περιλαμβάνει τη διδασκαλία των ασθενών να δοκιμάζουν αυτόματες σκέψεις και να συμμετέχουν σε συμπεριφορικά πειράματα (για παράδειγμα να τρώνε απαγορευμένα φαγητά κατά τις συνεδρίες) έχει επιδείξει αποτελεσματικότητα και με την ταυτόχρονη χρήση αντικαταθλιπτικής αγωγής. Έρευνα προτείνει ότι η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία είναι η καλύτερη ψυχοθεραπευτική θεραπεία για τη νευρική βουλιμία. Μία εξαίρεση ήταν μια μελέτη η οποία προτείνει ότι η διαπροσωπική θεραπεία μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματική με τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία, παρόλο που επιτυγχάνει τα αποτελέσματα της αργότερα. Χρησιμοποιώντας τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία οι ασθενείς καταγράφουν πόσο φαγητό τρώνε και τις περιόδους που κάνουν εμετό με τον σκοπό να αναγνωρίσουν και να αποφύγουν συναισθηματικές διακυμάνσεις που προκαλούν επεισόδια βουλιμίας σε καθημερινή βάση. 
Για να δουλέψει η θεραπεία όλοι οι ασθενείς πρέπει να δουλέψουν μαζί για να συζητήσουν, καταγράψουν και να αναπτύξουν στρατηγικές αντιμετώπισης. Η θεραπεία αυτή με το να κάνει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τις πράξεις τους, τους κάνει να μπορούν να σκεφτούν εναλλακτικά. 
-Οι ερευνητές έχουν επίσης αναφέρει θετικά αποτελέσματα για τη διαπροσωπική θεραπεία και τη θεραπεία διαλεκτικής συμπεριφοράς. 
-Η οικογενειακή θεραπεία, επίσης, για τη θεραπεία της νευρικής ανορεξίας έχει δείξει να έχει θετικά αποτελέσματα και είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία για τη νευρική ανορεξία σε ασθενείς κάτω των 18 χρόνων και μέσα σε 3 χρόνια από την έναρξη της ασθένειας. 
-Μερικοί ερευνητές έχουν, επίσης, υποστηρίξει ότι υπάρχουν θετικά αποτελέσματα από την υπνοθεραπεία. 
Φαρμακευτική θεραπεία
-Μερικοί ερευνητές έχουν υποθέσει μια σχέση στις αλλαγές διάθεσης και κλινικές μελέτες έχουν διεκπεραιωθεί με τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αναστολείς μονοαμινικής οξειδάσης, μιανσερίνη, φλουοξετίνη, ανθρακικό λίθιο, νιμιφενσίνη, τραζοδόνη και βουπροπιόνη.
-Ομάδες μελέτης οι οποίες έχουν δει μια σχέση με επιληπτικές κρίσεις έχουν επιχειρήσει θεραπεία με φαινυτοΐνη, καρβαμαζεπίνη και βαλπροϊκό οξύ. 
-Οπιούχοι ανταγωνιστές, όπως η ναλοξόνη και η ναλτρεξόνη που μπλοκάρουν τις επιθυμίες για τυχερά παιχνίδια έχουν, επίσης, χρησιμοποιηθεί.
Έχει γίνει, επίσης, κάποια έρευνα η οποία χαρακτηρίζει τη νευρική βουλιμία ως μια διαταραχή εξάρτησης και προτείνει την κλινική χρήση τοπιραμάτης, η οποία μπλοκάρει τις επιθυμίες για οπιούχα, κοκαΐνη, αλκοόλ και φαγητό.
Νοσηλεία 
Μπορεί να απαιτείται επί ηλεκτρολυτικών διαταραχών, μεταβολικής αλκάλωσης και τάσεων αυτοκτονίας.
Βιβλιογραφία
1.            Τμήμα Ψυχολογίας Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διαταραχές στην πρόσληψη τροφής.
2.            Lorna A. Champion, Michael J. Power. Adult psychological problems: an introduction. σελ. 107.
3.            Michael J. Gibney, Marinos Elia, Nutrition Society (Great Britain), Olle Ljungqvist (2005). Clinical nutrition. Wiley-Blackwell. σελ. 92.
4.            Zunker, C.B. Peterson, R.D. Crosby, L. Cao, S.G. Engel, J.E. Mitchell, S.A. Wonderlich (Οκτ. 2011). "Ecological momentary assessment of bulimia nervosa: Does dietary restriction predict binge eating?". Behaviour Research and Therapy (Elsevier) 49 (10): 714-7.
5.             Κ. Σολδάτος, Λ. Λύκουρας (2006). Σύγγραμμα ψυχιατρικής. Α´ Τόμος. Αθήνα: Εκδ. Βήτα.
6.             Kaplan, Sadock (2004). Εγχειρίδιο Κλινικής Ψυχιατρικής. Αθήνα: Εκδ. Παρισιάνου.