Αρχική

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Νέα φάρμακα για τις αυτοάνοσες παθήσεις


Αυτοάνοσες παθήσεις
Νέα φάρμακα για τις αυτοάνοσες παθήσεις
Σκλήρυνση κατά πλάκας: alemtuzumab, που επιβραδύνει την αναπηρία σε ασθενείς με υποτροπιάζουσα διαλείπουσα σκλήρυνση. Βέβαια την πρώτη επανάσταση στην αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας έφερε η φινγκολιμίδη (Gilenya) της Novartis, που μειώνει κατά 30% τις υποτροπές.
Αυτοάνοση ρευματοειδής αρθρίτιδα: τοσιλιζουμάμπη της Roche,  όταν χορηγείται ως μονοθεραπεία, προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής.
Βιβλιογραφία
Freesunday, 18/11/2012

Τόλμη και υπακοή σε μια παρόρμηση


Αυτό που ζούμε με την κρίση είναι υπεράνω κάθε φαντασίας.
Μερικές αντιδράσεις των Ελλήνων στην κρίση...
-Είναι τελείως αδύνατον να συμβαίνει αυτό!
-Είναι δυνατόν; Δεν αξίζει τον κόπο να κάνουμε τίποτε τώρα. Είναι πολύ αργά!
-Το είχα πει εξαρχής, ότι θα είναι δύσκολα, αλλά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
Στους δύσκολους καιρούς, εκεί που τα παλιά σημεία ισορροπίας έχουν απολεσθεί και τα καινούρια δεν μπορούν να εντοπισθούν με τίποτε, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
-Σε εκείνους που γαντζώνονται από το παρελθόν που γλιστρά μέσα από τα χέρια τους
-Και σε εκείνους που ποντάρουν στο μέλλον
Πρέπει να το παραδεχτούμε, ότι διανύουμε τη φάση του ''είναι τελείως αδύνατον''.
  • Ποιος ποντάρει για θετικά πράγματα στην Ελλάδα;
  • Ποιος ανοίγει επιχείρηση;
  • Ποιος αλλάζει καριέρα;
  • Ποιος ποντάρει σε επενδύσεις στην Ελλάδα;
Αυτήν την ώρα, που όλα τα ερωτήματα στη χώρα μας και για τη χώρα μας χάσκουν ορθάνοιχτα, κανονικά θα έπρεπε όλοι να αναστοχαστούμε ξανά την ιδέα της προόδου και να κάνουμε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Όχι μόνο πιο γρήγορο, αλλά και μεγάλο, γιατί κανείς δεν μπορεί να περάσει ένα χάσμα με μικρά πηδηματάκια.
Άλλωστε, όπως ισχυρίζεται ο Henry Miller...
''Η όποια πρόοδος στη ζωή δεν προέρχεται από την προσαρμογή, αλλά από την τόλμη και από την υπακοή σε μια παρόρμηση.''
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα μεγάλα βήματα γίνονται, πάντα σε δύσκολες εποχές...
Τολμήστε και μην το βάζετε κάτω!
Ψηλά το κεφάλι.
Είστε οι καλύτεροι!

Εσείς θα λέγατε όχι αν είχατε μια τέτοια γειτόνισσα;


Αυτή είναι η σέξι γειτόνισσα του κολλητού μου.
Είναι μόνη αυτόν τον καιρό. Μένει στο διπλανό διαμέρισμα από τον Κώστα.
Συναντιούνται πολλές φορές στο ασανσέρ.
Ξαφνιάστηκε ο Κώστας όταν χθες το απόγευμα του χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε με τρεμάμενα γόνατα.
Τον κοίταξε και του είπε:
-«Μόλις γύρισα σπίτι και είμαι ξαναμμένη! Έχω μεγάλη ανάγκη να περάσω καλά, να μεθύσω και να κάνω σεξ όλο το βράδυ! Έχεις να κάνεις τίποτε απόψε το βράδυ;»
Αμέσως, ο Κώστας απάντησε:
-«Όχι, είμαι ελεύθερος. Δεν έχω απολύτως κανένα σχέδιο!»
Τότε του είπε:
-«Ωραία! Θα μπορούσες να προσέχεις τον σκύλο μου;»
Ήταν να πιούμε ένα ποτάκι σήμερα με τον Κώστα, γιατί έχουμε καιρό να τα πούμε,  αλλά δεν μπορεί. Προσέχει τον σκύλο της γειτόνισσας...

Όσοι κάνουν δίαιτα πρέπει να κοιμούνται καλά


Η αϋπνία χαλάει τη δίαιτα
Όσοι βρίσκονται σε δίαιτα πρέπει να κοιμούνται τουλάχιστον 8 ώρες, λένε οι ερευνητές.
Η έλλειψη ύπνου διαταράσσει τον μηχανισμό της όρεξης και δεν συμβαίνει απώλεια βάρους παρά την δίαιτα που κάνει κάποιος. Αυτό συμβαίνει γιατί τα λιποκύτταρα, σε περίπτωση ελλιπούς ύπνου (π.χ. σε ύπνο 4 ωρών, αντί για 8) εμφανίζουν μικρότερη απόκριση στην ινσουλίνη, που είναι μια ορμόνη που κάνει τους μυς, το ήπαρ και τα λιποκύτταρα να προσλαμβάνουν την γλυκόζη μετά από ένα γεύμα.
Εκτός όμως από αυτό, η έλλειψη ύπνου οδηγεί σε διαταραχές στην έκλυση της λεπτίνης, που είναι μια ορμόνη που εκλύεται από τα λιποκύτταρα και βοηθάει στη ρύθμιση του βάρους.
Άρα, για να πετύχει η δίαιτά σας φροντίστε να κοιμάστε τουλάχιστον 8 ώρες καθημερινά.
Βιβλιογραφία
Kristen L. Knutson. Does inadequate sleep play a role in vulnerability to obesity? American Journal of Human Biology, 2012; 24 (3): 361

Αυξητικοί παράγοντες λευκών


Γράφει η
Δρ Μάλλιου Σαββούλα  MD, PhD
Ειδικός παθολόγος  – Ογκολόγος, MD, PhD
Οι κανόνες χρήσης των αυξητικών παραγόντων λευκών στον καρκίνο
Αυξητικοί παράγοντες λευκών και καρκίνος μαστού
Τα περισσότερα επικουρικά σχήματα χημειοθεραπείας του καρκίνου του μαστού δεν απαιτούν συνήθως υποστήριξη με αυξητικό παράγοντα, εκτός από εκείνα που συνδέονται με την υψηλή συχνότητα εμφάνισης καταστολής του μυελού των οστών και κίνδυνο μόλυνσης. 
Σχήματα που συνδέονται με υψηλή συχνότητα εμφάνισης καταστολής του μυελού των οστών και κίνδυνο μόλυνσης:
-Χημειοθεραπεία  εντατικοποιημένη (δηλαδή, κάθε 2 εβδομάδες)  Dose-dense AC/T
(doxorubicin, cyclophosphamide, paclitaxel), αντί των 3 εβδομάδων
-TAC χημειοθεραπεία TAC  (docetaxel, doxorubicin, cyclophosphamide)

Κατά την χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία ο αριθμός των κοκκιοκυττάρων μετριέται στη γενική εξέταση αίματος (1500-7000/ul). Όταν ο αριθμός αυτός μειωθεί λόγω της κατασταλτικής επίδρασης  στο μυελό των οστών, τότε έχουμε ουδετεροπενία.
Διαβαθμίσεις ουδετεροπενίας  ανάλογα με τον αριθμό των ουδετερόφιλων:
  • Ήπια,
  • Μέτρια, 
  • Σοβαρή, όταν τα ουδετερόφιλα είναι λιγότερα από 500/ul
Το 50% των ασθενών που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία εμφανίζουν κάποιου βαθμού ουδετεροπενία. Είναι όμως δυνατόν, η ίδια η νόσος να διηθήσει το μυελό των οστών και να εμποδίσει την παραγωγή κοκκιοκυττάρων.
Στην περίπτωση χορήγησης χημειοθεραπείας, τα κοκκιοκύτταρα μειώνονται, συνήθως, 1 εβδομάδα μετά το πέρας της θεραπείας και φτάνουν στο χαμηλότερο σημείο (ναδίρ) 14 ημέρες μετά.
Η ουδετεροπενία αυτή καθεαυτή δεν έχει κανένα σύμπτωμα. Συνήθως διαπιστώνεται τυχαία στη γενική εξέταση αίματος ή όταν ο ασθενής παρουσιάσει λοίμωξη.
Όταν τα κοκκιοκύτταρα είναι χαμηλά, ο οργανισμός δεν μπορεί να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τα μικρόβια, με αποτέλεσμα το άτομο να γίνεται επιρρεπές στις λοιμώξεις.
Σε ουδετεροπενικούς ασθενείς μια απλή λοίμωξη μπορεί να γίνει τόσο σοβαρή, ώστε να απαιτείται νοσηλεία. Λοιμώξεις μπορούν να δημιουργηθούν σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος . Ο ασθενής, ανάλογα με την περιοχή της λοίμωξης, παρουσιάζει συμπτώματα…
Η ουδετεροπενία αντιμετωπίζεται μόνο με χορήγηση παράγοντα διέγερσης αποικιών των κοκκιοκυττάρων, προκειμένου να επανέλθουν τα ουδετερόφιλα σε φυσιολογικά επίπεδα. Σε περίπτωση που συνυπάρχει λοίμωξη, αυτή θεραπεύεταιμε την κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή. Πολλές φορές στην κλινική πράξη, για την αποφυγή ουδετεροπενίας, ο παράγοντας διέγερσης αποικιών των κοκκιοκυττάρων χορηγείται προληπτικά μετά από χημειοθεραπεία.

Οι  GCSF ανήκουν στη κατηγορία των υποστηρικτικών φάρμακων για ασθενείς που υποβάλλονται σε  χημειοθεραπεία ή/και ακτινοθεραπεία.
Πρόκειται για ουσίες που έχουν συντεθεί με τις μεθόδους της βιοτεχνολογίας και είναι ισοδύναμες με τις κυτοκίνες εκείνες που διεγείρουν τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων του αίματος
Ο G-CSF είναι μια γλυκοπρωτεΐνη, αυξητικός παράγοντας και κυτταροκίνη που παράγεται από έναν αριθμό διαφορετικών ιστών, για την διέγερση του μυελού των οστών για την παραγωγή κοκκιοκυττάρων και βλαστικών κυττάρων. Ο G-CSF διεγείρει  το μυελό των οστών για την απελευθέρωσή τους στο αίμα.
Ο G-CSF βοηθάει στην επιβίωση, στον πολλαπλασιασμό, στη διαφοροποίηση και στη λειτουργία των πρόδρομων κύτταρων των  ουδετερόφιλων και των ώριμων ουδετερόφιλων. Ο G-CSF ρυθμίζει τα μονοπάτια μεταγωγής Janus kinase (JAK)/signal transducer and activator of transcription (STAT) and Ras /mitogen-activated protein kinase (MAPK) and phosphatidylinositol 3-kinase (PI3K)/protein kinase B (Akt) signal transduction pathway.
Ο G-CSF των ποντικιών αναγνωρίστηκε και παρασκευάστηκε  για πρώτη φορά στο Walter and Eliza Hall Institute, στην Αυστραλία, το 1983 και η ανθρώπινη μορφή  κλωνοποιήθηκε από ομάδες ερευνητικές από την Ιαπωνία,  τη Γερμανία και τις ΗΠΑ το 1986.
Ο G-CSF παράγεται από τα ενδοθηλιακά, μακροφάγα και διάφορα άλλα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Η φυσική ανθρώπινη γλυκοπρωτεΐνη υπάρχει σε δύο μορφές, μία με 174 και μια με 180 αμινοξέα (πολύ-πρωτεΐνη μοριακού βάρους 19 600 γραμμάρια ανά mole). Η πιο άφθονη και περισσότερο ενεργό 174 αμινο όξινη μορφή έχει χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη των φαρμακευτικών προϊόντων από ανασυνδυασμένο DNA (rDNA) τεχνολογία.
Ο G-CSF-υποδοχέας βρίσκεται στα πρόδρομα κύτταρα του μυελού των οστών και  ως απάντηση στη διέγερση του G-CSF, ξεκινά ο πολλαπλασιασμός και η διαφοροποίηση σε ώριμα κοκκιοκύτταρα. Ο G-CSF είναι επίσης ένας δυνητικός  επαγωγέας της κινητοποίησης αρχέγονων αιμοποιητικών κύτταρων από το μυελό των οστών στην κυκλοφορία του αίματος (όχι άμεσα).
Εκτός από την επίδραση στο αιμοποιητικό σύστημα, ο G-CSF μπορεί να ενεργεί και στα νευρικά κύτταρα ως νευροτροφικός παράγοντας. Πράγματι, υποδοχέας του εκφράζεται από τους νευρώνες στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Η δράση του G-CSF στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι να προκαλέσει νευρογένεση, να αυξηθεί η νευροπλαστικότητα και να εξουδετερώσουν την απόπτωση. Οι ιδιότητες αυτές επί του παρόντος ερευνούνται για την ανάπτυξη νέων θεραπειών των νευρολογικών παθήσεων, όπως είναι  η εγκεφαλική ισχαιμία.
Το γονίδιο για τον G-CSF, βρίσκεται στο χρωμόσωμα 17, τόπος q11.2-Q12. Ο Nagata et al. διαπίστωσε ότι το γονίδιο GCSF έχει 4 ιντρόνια, και ότι 2 διαφορετικά πολυπεπτίδια συντίθενται από το ίδιο γονίδιο από την διαφορετική αναδίπλωση του mRNA. Τα 2 πολυπεπτίδια διαφέρουν σε 3 αμινοξέα, αλλά και τα δύο έχουν δραστηριότητα GCSF. Θεωρείται ότι η σταθερότητα του G-CSF mRNA ρυθμίζεται από ένα στοιχείο του RNA του G-CSF και ονομάζεται (G-CSF factor stem-loop destabilising element).
Ο G-CSF χρησιμοποιείται, επίσης, για να αυξήσει τον αριθμό των αιμοποιητικών βλαστικών κυττάρων στο αίμα του δότη, πριν ξεκινήσει η συλλογή από λευκαφαίρεση για χρήση σε μεταμόσχευση αιμοποιητικών βλαστικών κυττάρων. Μπορεί επίσης να δοθεί στο δέκτη, για να αντισταθμίσει σχήματα προετοιμασίας.
Η Itescu  το 2004 χρησιμοποίησε G-CSF για τη θεραπεία του εκφυλισμού της καρδιάς με έγχυση στη ροή του αίματος της καρδιάς μαζί με SDF (stromal cell-derived factor).
Μια μελέτη του Washington University School of Medicine  σε ποντίκια έδειξε ότι η G-CSF μπορεί να μειώσει την οστική πυκνότητα.
Ο G-CSF για  πρώτη φορά κυκλοφόρησε στην αγορά από την Amgen ως Neupogen (εμπορικό σήμα). Πολλές βιο-generic εκδόσεις είναι πλέον διαθέσιμες.
Η ανασυνδυασμένη ανθρώπινη μορφή G-CSF που συντίθενται σε σύστημα έκφρασης Ε. coli ονομάζεται φιλγραστίμη. Η δομή της φιλγραστίμης διαφέρει ελαφρώς από τη διάρθρωση του φυσικού γλυκοπρωτεΐνης. Οι περισσότερες δημοσιευμένες μελέτες έχουν χρησιμοποιήσει φιλγραστίμη. Η φιλγραστίμη  και PEG-filgrastim (Neulasta) είναι δύο εμπορικά διαθέσιμες μορφές rhG-CSF (ανασυνδυασμένη ανθρώπινη G-CSF). Η PEG (γλυκόλη πολυαιθυλενίου) μορφή έχει πολύ μεγαλύτερο χρόνο ημίσειας ζωής, μειώνοντας την ανάγκη των καθημερινών ενέσεων.
Μια άλλη μορφή της ανασυνδυασμένης ανθρώπινης G-CSF που ονομάζεταιlenograstim συντίθεται σε κύτταρα ωοθήκης κινεζικού χάμστερ (CHO κύτταρα). Δεδομένου ότι αυτό είναι ένα σύστημα έκφρασης θηλαστικών κυττάρων, η lenograstim ταυτίζεται με την 174-αμινοξύ φυσική ανθρώπινη G-CSF. Δεν υπάρχουν κλινικές ή θεραπευτικές δαφορές  μεταξύ φιλγραστίμης και lenograstim, αλλά δεν υπάρχουν επίσημες συγκριτικές μελέτες.
Χορηγείται συνήθως υποδορίως.
          Δεν πρέπει να χορηγείται μαζί με χημειοθεραπεία και πρέπει να παρακολουθούνται τα λευκά λόγω πιθανών μεγάλων αυξήσεων.
          Γενικά δεν πρέπει να χορηγείται σε μυελική κακοήθεια.
          Χορηγείται 24 ώρες τουλάχιστον πριν και μετά τη χημειοθεραπεία. Η πεγκυλιωμένη φιλγαστρίμη χορηγείται 24 ώρες μετά και 14 ημέρες πριν την χημεριοθεραπεία.

Τοξικότητα και ανεπιθύμητες ενέργειες G-CSF
-Το Σύνδρομο Sweet είναι μια γνωστή παρενέργεια από τη χρήση αυτού του φαρμάκου.  Είναι οξεία εμπύρετη ουδετεροφιλική δερματίτιδα που χαρακτηρίζεται από  ξαφνική εμφάνιση πυρετού, λευκοκυττάρωση, και ερυθηματώδεις, σαφώς περιγεγραμμένες βλατίδες και πλάκες που παρουσιάζουν πυκνή διήθηση από ουδετερόφιλα πολυμορφοπύρηνα στην ιστολογική εξέταση.
-Οστικοί πόνοι, πόνοι στη ράχη, κοιλιακοί πόνοι, ναυτία, έμετος, διάρροια, πυρετός, κόπωση, κεφαλαλγία, μυαλγίες, αρθραλγίες, πόνοι στον αυχένα, πόνοι στα άκρα, πόνος στο σημείο ένεσης, στοματίτιδα, αλλεργικές αντιδράσεις, πνευμονικές διηθήσεις, οζώδες ερύθημα, εξανθήματα, διόγκωση σπληνός.

Κατευθυντήριες οδηγίες για χρήση G-CSF
          Όχι ρουτίνα σε απύρετη ουδετεροπενία
          Σε εμπύρετη ουδετεροπενία σε ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο σηπτικών επιπλοκών (πνευμονία, κυτταρίτις, πρωκτίτιδα, απόστημα, μυκητίαση, διάρκεια > 10 ημ.)
Δευτερογενής προφύλαξη
          Εμπύρετος ουδετεροπενία προηγούμενου κύκλου
          Αναβολή χημειοθεραπείας, μείωση δόσης λόγω ουδετεροπενίας, αν όχι μείωση φαρμάκων επιθυμητή (όγκοι γεννετικοί, χοριοκαρκίνωμα)
          Σε περίπτωση που η δόση έχει ελαττωθεί υπερβολικά ή έχουμε μεγάλες καθυστερήσεις μεταξύ των χημειοθεραπειών
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις προτιμάται ελάττωση της δοσολογίας
Πρωτογενής προφύλαξη
          Πιθανότητα ανάπτυξης εμπύρετης ουδετεροπενίας μεγαλύτερη του 20%
          Προϋπάρχουσα ουδετεροπενία
          Εκτεταμένη προηγηθείσα χημειοθεραπεία
          Προηγηθείσα Ακτινοθεραπεία στην πύελο ή σε μεγάλη έκταση του μυελού
          Προηγηθείσα εμπύρετος ουδετεροπενία με ίδια ή μικρότερης έντασης χημειοθεραπεία
          Καταστάσεις που αυξάνουν τον κίνδυνο σοβαρών λοιμώξεων όπως ηλικία μεγαλύτερη των 65 ετών, κακή γενική κατάσταση, δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, HIV λοίμωξη, ανοιχτό τραύμα, λοιμώξεις, σοβαρές συνυπάρχουσες παθήσεις, ανεξέλεγκτα καλπάζουσα πρωτοπαθής νόσος, διήθηση μυελού, κακή διατροφή, χημειοακτινοθεραπεία, Hb μικρότερη των 12 gr/dl.
          Σε μεγαλύτερο από 20% κίνδυνο για εμπύρετο ουδετεροπενία απόλυτη ένδειξη
          Από 2-6 G-CSF και για μεγαλύτερο από 10% κίνδυνο
          Σχήματα με πιθανότητα εμπύρετης ουδετεροπενίας μεγαλύτερη από 20% τα ανά 14 ημέρες
          Σε NHL, σε μεγαλύτερη ηλικία των 65 ετών, TAC, ανθρακυκλίνες και ταξάνες σε Ca μαστού
          2ης γραμμής χημειοθεραπεία σε καρκίνο όρχεως, ιδίως, TIP, τοποτεκάνη στο Ca πνεύμονος και ωοθηκών, το CAV στο Ca πνεύμονος και πολλά αιματολογικά.
  • Απύρετος ουδετεροπενία
Δεν συστήνεται θεραπεία.
  • Εμπύρετος ουδετεροπενία
          Περισσότερο από 7- 10 ημέρες
          Πνευμονία
          Κυτταρίτιδα
          Απόστημα
          Παραρινοκολπίτιδα
          Υπόταση
          Πολυοργανική δυσλειτουργία
          Σήψη
          Μυκητησιακή λοίμωξη
          Ανεξέλεγκτη πρωτοπαθής νόσος
          Συνυπάρχουσα λεμφοπενία
          Ηλικία μεγαλύτερη των 65
          Ουδετερόφιλα λιγότερα από 100/μλ
Στους υπόλοιπους ασθενείς θεωρείται ανεπίπλεκτη και δεν χρειάζεται θεραπεία με αυξητικούς.
Χρήση G-CSF και για..
dose intensity σχήματα, σε μεταμόσχευση μυελού και μεταμόσχευση περιφερικών κυττάρων, δηλαδή κινητοποιήση περιφερικών αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων 24-72 ώρες μετά τη μεταμόσχευση μυελού ή περιφερικών κυττάρων
Αιματολογικά νοσήματα
          Οξεία Μυελογενής Λευχαιμία
Μετά τις πρώτες ημέρες εισαγωγής χημειοθεραπείας ιδίως σε ηλικία μεγαλύτερη των 55 ετών
          Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία μετά τις πρώτες ημέρες της induction χημειοθεραπείας και ταυτόχρονα με κορτικοστερεοειδή και αντιμεταβολίτες
          Μετά τη θεραπεία σταθεροποίησης, σε υποτροπιάζουσα ανθεκτική λευχαιμία
          Με προσοχή σε Μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο. Γίνεται διακοπτόμενη θεραπεία σε σοβαρή ουδετεροπενία και υποτροπιάζουσες λοιμώξεις
 Ακτινοθεραπεία
          Σε σύγχρονη χημειοακτινοθεραπεία αποφυγή G-CSF και ιδιαίτερα σε ακτινοθεραπεία μεσαυλίου γιατί αυξάνουν οι παρενέργειες. Γενικά χορηγούνται μόνο σε καθυστερήσεις στη χορήγηση ακτινοθεραπείας λόγω ουδετεροπενίας
Η εξατομικευμένη ιατρική μπορεί να βελτιώσει την ασφάλεια των ασθενών και να εξοικονομήσει χρήματα μακροπρόθεσμα, αλλά η έλλειψη επενδύσεων και ρυθμιστικών κανόνων αναστέλλει την πρόοδο στον τομέα αυτόν. Συνδυάζοντας τις γνώσεις για τη γενετική, τους αιματολογικούς δείκτες και άλλους δείκτες με παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής και μέσω της χρήσης της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής, οι φορείς που σχετίζονται με την υγεία βρίσκονται μπροστά σε τεράστιες ευκαιρίες. Ωστόσο, «πολυάριθμα επιστημονικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν»…
Η εξατομικευμένη ιατρική θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παραδοσιακού μοντέλου « ίδια θεραπεία για όλους» σε ότι αφορά τη διάγνωση, τη θεραπεία και την αποκατάσταση των νόσων.
Βιβλιογραφία
1.Metcalf D (July 1985). "The granulocyte-macrophage colony-stimulating factors". Science 229 (4708): 16–22.
2. Nagata S, Tsuchiya M, Asano S, Kaziro Y, Yamazaki T, Yamamoto O, Hirata Y, Kubota N, Oheda M, Nomura H (1986). "Molecular cloning and expression of cDNA for human granulocyte colony-stimulating factor". Nature 319 (6052): 415–8.
3. Souza LM, Boone TC, Gabrilove J, Lai PH, Zsebo KM, Murdock DC, Chazin VR, Bruszewski J, Lu H, Chen KK, Barendt J, Platzer, E, Moore, MAS, Mertelsmann R, Welte K (April 1986). "Recombinant human granulocyte colony-stimulating factor: effects on normal and leukemic myeloid cells". Science 232 (4746): 61–5.
4. Thomas J, Liu F, Link DC (May 2002). "Mechanisms of mobilization of hematopoietic progenitors with granulocyte colony-stimulating factor". Curr. Opin. Hematol. 9 (3): 183–9.
5. Schneider A, Krüger C, Steigleder T, Weber D, Pitzer C, Laage R, Aronowski J, Maurer MH, Gassler N, Mier W, Hasselblatt M, Kollmar R, Schwab S, Sommer C, Bach A, Kuhn HG, Schäbitz WR (August 2005).
6. Pitzer C, Krüger C, Plaas C, Kirsch F, Dittgen T, Müller R, Laage R, Kastner S, Suess S, Spoelgen R, Henriques A, Ehrenreich H, Schäbitz WR, Bach A, Schneider A (December 2008).
7. Finkel, Elizabeth (2005). Stem cells: controversy on the frontiers of science. Crows Nest: ABC Books.
8. Hirbe AC, Uluçkan O, Morgan EA, Eagleton MC, Prior JL, Piwnica-Worms D, Trinkaus K, Apicelli A, Weilbaecher K (April 2007). "Granulocyte colony-stimulating factor enhances bone tumor growth in mice in an osteoclast-dependent manner". Blood 109 (8): 3424–31.
9. Paydaş S, Sahin B, Seyrek E, Soylu M, Gonlusen G, Acar A, Tuncer I (September 1993). "Sweet's syndrome associated with G-CSF". Br. J. Haematol. 85 (1): 191–2.
10. Webster J , Lyman GH . Use of G-CSF to Sustain Dose Intensity in Breast Cancer Patients Receiving Adjuvant Chemotherapy: A Pilot Study. Cancer Control. 1996 Nov;3(6):519-523.
11. Kadri Altundag, Ozden Altundag and Mehmet Gunduz Addition of granulocyte-colony stimulating factor (G-CSF) may further increase chemosensitive state in premenopausal node-positive breast cancer patients with induced angiogenesis after surgery  Breast Cancer Res 2004, 6 :E14 doi:10.1186/bcr903
12. Trueman Prophylactic G-CSF in patients with early-stage breast cancer: a health economic review British Journal of Cancer (2009) 101 , S15–S17

Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Ειδικός Παθολόγος- Ογκολόγος, MD, PhD
Λ. Γαλατσίου 135 & Μπουμπουλίνας, Γαλάτσι
Τ.Κ.: 111 46
Τηλ: 210 2131940, Κιν: 6974639366
Ιστοσελίδα: http://emediprolhpshygeias.blogspot.gr
e-mail:  sevvimalliou@gmail.com
Ιατρός ΕΟΠΥΥ

Ο πολύς σίδηρος είναι επικίνδυνος


Αυξημένος σίδηρος
Ο πολύς σίδηρος ενοχοποιείται για βλάβες στα εσωτερικά όργανα και αυξάνει τις πιθανότητες για διαβήτη.
Η ανεπαρκής κατανάλωση σιδήρου προκαλεί σιδηροπενική αναιμία. Βέβαια η σιδηροπενική αναιμία είναι πιο σπάνια σήμερα, λόγω του ότι πολλά τρόφιμα του εμπορίου, όπως ψωμί, γαλακτοκομικά προϊόντα, ζυμαρικά, ρύζι και δημητριακά είναι εμπλουτισμένα με σίδηρο. Η σιδηροπενική αναιμία είναι πολύ πιθανότερη σε μωρά που τρέφονται αποκλειστικά με μητρικό γάλα, μικρά παιδιά που πίνουν υπερβολικά πολύ γάλα, γυναίκες με έμμηνο ρύση ή έγκυες, χορτοφάγους και σε όσους παίρνουν φάρμακα που επεμβαίνουν στην απορρόφηση σιδήρου  ή προκαλούν εσωτερικές αιμορραγίες.
Η υπερφόρτωση σιδήρου, σήμερα, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι  η σιδηροπενική αναιμία. Η υπερφόρτωση σιδήρου μπορεί να βλάψει τα εσωτερικά όργανα και να αυξήσει τον κίνδυνο διαβήτη, εμφράγματος και καρκίνου, κυρίως στους ηλικιωμένους.
Από μια μελέτη που έγινε σε 1000 εθελοντές ηλικίας 67-96 ετών ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης βρήκαν ότι το 3% είχαν χαμηλά επίπεδα σιδήρου στο αίμα και το 13% είχαν πάρα πολύ υψηλά.
Ο σίδηρος αποτελεί σημαντικό τμήμα διαφόρων πρωτεϊνών που μεταφέρουν οξυγόνο στον οργανισμό, όπως της αιμοσφαιρίνης που υπάρχει στα ερυθρά αιμοσφαίρια, της μυοσφαιρίνης που τροφοδοτεί με οξυγόνο τους μύες κ.λ.π.
Όσο περισσότερος σίδηρος απορροφάται από τα διάφορα τρόφιμα, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα αποθέματα του οργανισμού, όπως στην αιμοχρωμάτωση.
Για να απαλλαγεί ο οργανισμός από τον περιττό σίδηρο είναι πολύ δύσκολο, εκτός κι αν συμβεί αιμορραγία, όπως στις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας που έχουν έμμηνο ρύση.
Άλλος τρόπος για απαλλαγή από τον περιττό σίδηρο είναι η συχνή αιμοδοσία.
Αν δεν μειωθεί ο σίδηρος, τότε συσσωρεύεται στο ήπαρ, στην καρδιά και στο πάγκρεας και προκαλεί κίρρωση και καρκίνο του ήπατος, καρδιακή αρρυθμία και διαβήτη.
Μάλιστα μερικοί ισχυρίζονται, ότι ο καρκίνος παχέος εντέρου και προστάτη, από αυξημένη κατανάλωση κόκκινου κρέατος, σχετίζεται με την αυξημένη κατανάλωση σιδήρου. Το ίδιο ισχύει και με τις καρδιοπάθειες.
Επιπλέον, υψηλά επίπεδα σιδήρου έχουν ανιχνευθεί σε νόσο Αλτσχάιμερ, νόσο του Πάρκινσον, πλάγια μυατροφική σκλήρυνση, αν και η παρουσία του μπορεί να οφείλεται στο ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα νοσούν και έχουν την τάση να συσσωρεύουν τα ιχνοστοιχεία, είναι δηλαδή αποτέλεσμα και όχι αιτία.
Γι' αυτό άλλωστε προτείνεται η κατανάλωση κόκκινου κρέατος μία φορά στις δεκαπέντε ημέρες, για την αποφυγή υπερφόρτωσης σιδήρου. Οι πρωτεΐνες  μπορούν να ληφθούν από το ψάρι, τα πουλερικά, αλλά και από φυτικές πηγές, όπως τα όσπρια.
Βιβλιογραφία
What to do when there's too much iron in your diet, canadianliving.com

Αυνανισμός


Η κατά μόνας αμαρτία
Με τον όρο αυνανισμός, αναφερόμαστε στην διέγερση των ιδίων γεννητικών οργάνων.
Στόχος είναι η πρόκληση οργασμού και αυτοϊκανοποίησης της γενετήσιας ορμής και ηδονής χωρίς συνουσία με άλλο πρόσωπο.
Ο αυνανισμός δεν συναντάται μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε πολλά είδη του ζωικού βασιλείου, σε αρσενικά καθώς και σε θηλυκά ζώα..
Η λέξη αυνανισμός προέρχεται από το όνομα του βιβλικού προσώπου Αυνάν, απογόνου του Ιακώβ. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του πέθανε, ο Αυνάν, σύμφωνα με το εβραϊκό έθιμο, νυμφεύτηκε τη χήρα του αδελφού του Ηρ, με την οποία όμως δεν ήθελε να τεκνοποιήσει επειδή το παιδί που θα γεννιόταν θα ανήκε τυπικά, με βάση τον εβραϊκό νόμο, στον αδελφό του κι όχι σε αυτόν. Ο Αυνάν δεν επιθυμούσε να αποκτήσει απόγονο που θα συνέχιζε την οικογενειακή γραμμή του νεκρού αδελφού του, αλλά απέβλεπε στην απόκτηση της κληρονομιάς των πρωτοτοκίων του. Ο Αυνάν δεν αυνανιζόταν με τη σημερινή έννοια του όρου αλλά είχε διακεκομμένη συνουσία με τη γυναίκα του. Έτσι «όταν εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού αυτού, εξέχειν επί την γην, του μη δούναι σπέρμα τω αδελφώ αυτού». Η πράξη αυτή τιμωρήθηκε από τον Ιεχωβά με θάνατο, και η σπατάλη του σπέρματος για σκοπούς εκτός της τεκνοποίησης θεωρείται αμαρτία από τους Εβραίους μέχρι σήμερα. Από το όνομα του Αϋνάν προέρχεται και η λέξη αυνανισμός.
Επίσημη ονομασία του όρου σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι "η κατά μόνας αμαρτία", θεωρώντας την έτσι σαφώς ως "αμαρτία". Λόγια έκφραση του όρου απαντάται και ως "προσφιλής κατά μόνας διέγερση" ή απασχόληση, (το δεύτερο περισσότερο ειρωνικά).
Ο αυνανισμός αποτελεί σεξουαλική πράξη τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, η οποία εκδηλώνεται για πρώτη φορά συνήθως κατά την περίοδο της εφηβείας του ατόμου, χωρίς όμως να περιορίζεται σε αυτήν την ηλικία. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων αυνανίζεται και μετά την ενηλικίωση, ενώ έρευνες σε βρέφη και νήπια έχουν αποδείξει ότι ο αυνανισμός συναντάται ήδη από αυτές τις ηλικίες. Γάλλοι επιστήμονες δημοσίευσαν πέρυσι μελέτη στη οποία τεκμηριώνουν με φωτογραφικό υλικό ότι και στη ενδομήτρια ζωή του εμβρύου λαμβάνει χώρα ο αυνανισμός. Ο αυνανισμός αν και διαδεδομένος, θεωρείται ταμπού για τους περισσότερους ανθρώπους. Παλαιότερα δε εθεωρείτο και επιβλαβής για τη σωματική και την ψυχική υγεία.
Μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, η επίσημη ιατρική θέση ήταν ότι ο αυνανισμός προκαλεί σοβαρές βλάβες στην πνευματική και σωματική υγεία. Πολλές σοβαρές αρρώστιες αποδίδονταν στον αυνανισμό και πολλοί γιατροί της εποχής εκείνης περιέγραφαν ένα σχετικό σύνδρομο που ονομαζόταν «εκφυλιστική νόσος». Αναφέρω χαρακτηριστικά το απόφθεγμα ενός Γάλλου ιατρού για τον αυνανισμό «κατά την γνώμη μου ούτε η πανούκλα, ούτε ο πόλεμος, ούτε η ευλογιά, ούτε ένα πλήθος παρόμοιων διαβόλων έχει τόσο καταστροφικό αποτέλεσμα για την ανθρωπότητα από την συνήθεια του αυνανισμού. Είναι το στοιχείο καταστροφής της πολιτισμένης κοινωνίας».
Για την παρεμπόδιση ή τον περιορισμό του αυνανισμού είχαν επινοηθεί και κυκλοφορούσαν στη αγορά ζώνες ασφαλείας που παρεμπόδιζαν τον αυνανισμό, και οι οποίες βρίσκονταν σε χρήση έως και το 1920. Αντίστοιχα στις γυναίκες η αντιμετώπιση του αυνανισμού ήταν χειρουργική με κλειτοριδεκτομή. Μια ευμεγέθης κλειτορίς στον Μεσαίωνα εάν έπεφτε στην αντίληψη των κυνηγών μαγισσών μπορούσε να οδηγήσει την γυναίκα στο θάνατο γιατί την θεωρούσαν ως “θηλή του διαβόλου”. Σύμφωνα μάλιστα με την ιατρική αυθεντία της εποχής Baker Brown, μετα την κλειτοριδεκτομή, οι μεν “προβληματικές γυναίκες γίνονταν ευτυχισμένες σύζυγοι, οι επαναστατημένες νεαρές επέστρεφαν στους κόλπους της οικογενείας και οι παντρεμένες που πριν απέφευγαν τα σεξουαλικά τους καθήκοντα έμεναν έγκυες.” Σήμερα όμως η επιστήμη δεν τον συνδέει πλέον με κανενός είδους παρενέργειες σωματικές ή ψυχικές. Χρησιμοποιήθηκε μάλιστα από ψυχαναλυτές κατά το 19ον αιώνα για τη θεραπεία της υστερίας στις γυναίκες. Στη σημερινή εποχή θεωρείται δεδομένο επιστημονικά ότι ο αυνανισμός αποτελεί φυσιολογική λειτουργία και κοινή εμπειρία για τους περισσότερους ανθρώπους όλων των φυλών και όλων των εποχών.
Ο μεγάλος διανοούμενος και φιλόσοφος του 20ου αιώνα Λίλυ Τόμλιν έλεγε μάλιστα πως "Έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος αρχικά περπάτησε όρθιος για να απελευθερώσει τα χέρια του για τον αυνανισμό".
Άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους με τον αυνανισμό, ο οποίος συνήθως αρχίζει περίπου στα δέκα ή έντεκα χρόνια ενώ άλλα παιδιά το ανακαλύπτουν πολύ αργότερα. Φυσικά, αγόρια και κορίτσια παίζουν από πολύ νωρίτερα με τα γεννητικά τους όργανα. Ιδιαίτερα τα αγόρια, πιάνουν το πέος τους από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής τους, επειδή το βλέπουν σαν ένα περίεργο εξάρτημα, που προεξέχει από το υπόλοιπο σώμα τους. Τα νήπια χαϊδεύονται για την ευχαρίστηση που νιώθουν. Όταν γίνουν πέντε ή έξι χρόνων, επιδίδονται σε σεξουαλικές διερευνήσεις με μορφή παιχνιδιού με άλλα συνομήλικά τους παιδιά. Μόνο όταν τα αγόρια και τα κορίτσια φτάσουν στην εφηβεία, οπότε αρχίζει και η παραγωγή αρσενικών και θηλυκών ορμονών, καταφεύγουν στον αυνανισμό συνειδητά, για τη σεξουαλική τους ικανοποίηση. Η αυτοϊκανοποίηση είναι για τους περισσότερους μια εντελώς προσωπική υπόθεση και ο αυνανισμός ένα από τα πιο λεπτά θέματα συζήτησης.
Ο αυνανισμός αποτελεί ταμπού για την κοινωνία μας, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν.
Ποσοστό 94% των ανδρών και 40% των γυναικών αυνανίζονται - οι άντρες σε διπλάσια συχνότητα από τις γυναίκες. Τα ποσοστά πέφτουν λίγο μετά το γάμο – 72% για τους άντρες και 38% για τις γυναίκες. Το ποσοστό των αντρών που αυνανίζεται στην εφηβική ηλικία πλησιάζει το 100%. Το ποσοστό των εφήβων γυναικών που αυνανίζεται είναι σημαντικά μικρότερο από αυτό των αντρών και κυμαίνεται γύρω στα 60-75%. Ένα σημαντικό ποσοστό των γυναικών αρχίζει να αυνανίζεται ήδη από την παιδική ηλικία (7-9 ετών). Ένα άλλο ποσοστό αρχίζει να αυνανίζεται στη διάρκεια της προεφηβείας ή της εφηβείας. Τέλος ένα σημαντικό ποσοστό των γυναικών αυνανίζεται για πρώτη φορά αφού έχει ήδη τις πρώτες σεξουαλικές επαφές.
Συνήθως οι ενήλικοι άντρες εξακολουθούν να αυνανίζονται, αν και με συχνότητα σημαντικά μικρότερη σε σχέση με την εφηβεία. Ένα ενήλικο άτομο που για κάποιο διάστημα δεν έχει τη δυνατότητα σεξουαλικών επαφών είναι φυσιολογικό να καταφεύγει στον αυνανισμό. Όμως και ένα άτομο που έχει τακτικές σεξουαλικές επαφές είναι δυνατό να αυνανίζεται, χωρίς να υπάρχει τίποτα το παθολογικό , αρκεί να μην προτιμάται συστηματικά ο αυνανισμός από τη σεξουαλική επαφή. Ο αυνανισμός είναι μια δραστηριότητα που δεν εγκαταλείπεται από τον άντρα με την ενηλικίωσή του. Πολλές φορές μάλιστα, ένας άντρας εξακολουθεί να αυνανίζεται ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για την ενήλικη γυναίκα. Άρα λοιπόν, μόνος ο αυνανισμός δεν αρκεί να χαρακτηρίσει παθολογική τη σεξουαλικότητα ενός ενήλικου ανθρώπου, άντρα ή γυναίκας.

Ιστορική αναδρομή
Αναφορές για ανδρικό αυνανισμό συναντάμε από προϊστορικές ζωγραφιές σε πέτρες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ένα φιγουρίνι από άργιλο της 4ης χιλιετίας π.Χ. που βρέθηκε σε χώρο αρχαίου ναού στη Μάλτα παρουσιάζει μία γυναίκα αυνανιζόμενη. Βεβαίως, στους άνδρες ο αυνανισμός ήταν πιο συχνός. Ο ανδρικός αυνανισμός στη αρχαία Αίγυπτο είχε πιο σπουδαία θέση. Όταν μάλιστα εκτελείτο από κάποιο Θεό εθεωρείτο δημιουργική ή μαγική θεϊκή πράξη. Πιστεύεται, δε, ότι ο θεός Ατούν δημιούργησε το σύμπαν αυνανιζόμενος μέχρι την εκσπερμάτωση, και οι διακυμάνσεις του Νείλου αποδίδονταν στη συχνότητα των εκσπερματώσεων του.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια πιο χαλαρή στάση για τον αυνανισμό από ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, θεωρώντας τον αυνανισμό σαν ένα φυσιολογικό και υγιεινό υποκατάστατο για άλλες μορφές σεξουαλικής ηδονής. Θεωρούσαν δε τον αυνανισμό σαν βαλβίδα ασφαλείας έναντι της καταστροφικής σεξουαλικής ματαίωσης. Οι αρχαίοι Έλληνες ασχολούνταν με τον γυναικείο αυνανισμό σε κάθε μορφή τέχνης τους. Ο Διογένης ο κυνικός απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή, ο οποίος λυπήθηκε τον γιο του Πάν, ο οποίος κυνηγούσε την Ηχώ αλλά φάνηκε ανίκανος να την καταφέρει, και του έμαθε το κόλπο του αυνανισμού για να ανακουφίζει το πόνο του. Ο Πάνος, με την σειρά του δίδαξε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς τσοπάνηδες οι οποίοι την διέδωσαν. Ο Διογένης επιχειρηματολογούσε, πώς αφού δεν είναι ανήθικο να τρως και να πίνεις, πράξεις που κάνεις με το χέρι σου, δεν είναι ανήθικο ούτε και να αυνανίζεσαι. Ο ίδιος, πολλές φορές αυνανιζόταν δημόσια μπροστά στο πλήθος που μαζεύετο γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος του υπέβαλε την ερώτηση εάν αυτός ο τρόπος τον ανακούφιζε, αυτός ατάραχος του απάντησε ήρεμα και αφοπλιστικά «Μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου».

Πώς βλέπει ο κόσμος τον αυνανισμό
Πολλοί θεωρούν, ότι ο αυνανισμός είναι μια αφύσικη και αηδιαστική πράξη. Δεν καταλαβαίνουν καθόλου το λόγο ύπαρξης αυτής της επίδοσης και καταδικάζουν εκείνους που δεν την απαρνιούνται, μολονότι έχουν σεξουαλικούς συντρόφους.
Άλλοι πάλι, όταν αυνανιστούν μπροστά στον ερωτικό τους παρτενέρ ή εάν ο αυνανισμός είναι αμοιβαίος, αισθάνονται μεγάλη απόλαυση, ιδιαίτερα όταν η σεξουαλική αυτή εμπειρία αποτελεί επιστέγασμα στα προκαταρκτικά ερωτικά τους παιχνίδια. Είναι σημαντικό να καταλάβει ο κόσμος ότι η αυτοϊκανοποίηση δεν βλάπτει κανέναν, παρά μόνο όσους έχουν ηθικούς κώδικες που τον καταδικάζουν. Θεωρείται μάλιστα ιδανικός τρόπος σεξουαλικής αυτογνωσίας. Δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να προκαλεί ενοχές ή ντροπή. Άλλωστε, ο αυνανισμός μπορεί να οδηγήσει σε έντονους οργασμούς και να γεννήσει αισθήματα σεξουαλικής ασφάλειας και αυτοεκτίμησης. Πάνω από όλα, δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι όποιος αυνανίζεται είναι ανικανοποίητος σεξουαλικά από τον ερωτικό του σύντροφο. Πολλοί εραστές έχουν καταπληκτικές ερωτικές εμπειρίες όταν αυνανίζονται, μόνοι ή με τη βοήθεια του παρτενέρ τους, πριν από ή κατά τη διάρκεια της συνουσίας.

Η στάση της θρησκείας
Η στάση της θρησκείας όσο αφορά τον αυνανισμό ποικίλλει. Ορισμένες θρησκείες τον θεωρούν βρώμικο και το παρουσιάζουν ως ταμπού. Άλλες θρησκείες το ενθαρρύνουν ως υγιεινή, φυσιολογική πράξη που οδηγεί σε ανώτερη πνευματικότητα.

Ο αυνανισμός στον άνδρα
Ο αυνανισμός των ανδρών είναι μια υπόθεση προσωπική, στην οποία σπάνια συμμετέχει η γυναίκα. Ακόμα και στο γάμο, η σύζυγος δεν έχει συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη δραστηριότητα αυτή του άνδρα της. Το πιο ευαίσθητο σημείο του πέους είναι η βάλανος. Αντίθετα, η γυναίκα διαθέτει περισσότερα σημεία που ερεθίζονται σεξουαλικά. Τα χάδια στο όσχεο και στους όρχεις δεν διεγείρουν τους άνδρες τόσο πολύ. Ο άνδρας επικεντρώνει τις προσπάθειές του στη βάλανο και στο χαλινό και όχι τόσο στη ράβδο του πέους, που χρησιμεύει για να ανεβοκατεβάζει το χέρι του ρυθμικά.

Ο αυνανισμός στη γυναίκα
Οι περισσότερες γυναίκες το κάνουν μόνες τους, ωστόσο, ορισμένες προτιμούν να τις αυνανίζει ο ερωτικός σύντροφός τους, γιατί η αυτοϊκανοποίηση τούς γεννά ενοχές. Για άλλες πάλι, ο αυνανισμός έχει γίνει διαδικασία ρουτίνας, για να ανακουφιστούν από τις σεξουαλικές παρορμήσεις τους. Καθώς προϋπόθεση για το γυναικείο οργασμό είναι η άμεση και συνεχής διέγερση, ορισμένες γυναίκες, όταν κάνουν έρωτα, καταφεύγουν στην αυτοϊκανοποίηση για να φτάσουν σίγουρα στην αποκορύφωση. Σύμφωνα με τις στατιστικές, μόνο το 30% των γυναικών έχουν οργασμό κατά τη συνουσία, ενώ κατά 80% φτάνουν στην αποκορύφωση με τον αυνανισμό. Οι περισσότερες γυναίκες βρίσκουν την έμμεση διέγερση της κλειτορίδας πιο ευχάριστη και ερεθιστική.
Κάθε γυναίκα αυνανίζεται με το δικό της τρόπο, αλλά σπάνια διεγείρει άμεσα τη βάλανο της κλειτορίδας, η οποία γίνεται υπερευαίσθητη στο άγγιγμα και την πίεση ιδιαίτερα μετά τον οργασμό. Η άμεση επαφή με τη βάλανο πρέπει τότε να αποφεύγεται, εκτός αν είναι επιθυμητή η ανανέωση της διέγερσης. Ορισμένες γυναίκες ταλαντεύουν το σώμα τους για μεγαλύτερη αίσθηση ηδονής, ενώ άλλες ξαπλώνουν ακίνητες αναθέτοντας όλο το έργο στα χέρια τους. Οι δεξιόχειρες διεγείρουν τη δεξιά πλευρά της κλειτορίδας και οι αριστερόχειρες την αριστερή. Η συνεχής πίεση όμως στο ίδιο σημείο προκαλεί μούδιασμα, γι' αυτό πολλές γυναίκες ερεθίζουν εναλλάξ και τις δύο πλευρές της κλειτορίδας, ώστε να μη διακόπτεται η διέγερση. Ελάχιστες γυναίκες περιορίζονται στη διέγερση της κλειτορίδας. Οι πιο πολλές ερεθίζουν όλη την περιοχή του εφηβαίου. Η ζώνη του περινέου γίνεται εξαιρετικά ευαίσθητη στο άγγιγμα. Τα μικρά χείλη, όπως η κλειτορίδα και το εφήβαιο, αποτελούν επίσης σημαντική πηγή διέγερσης. Οι περισσότερες γυναίκες, όταν αυνανίζονται, χαϊδεύουν συνεχώς και χωρίς διακοπή το στέλεχος της κλειτορίδας, μέχρι να φτάσουν στην αποκορύφωση. Είναι χρήσιμο να ξέρετε ότι η αντίδρασή τους αυτή στον οργασμό είναι εντελώς αντίθετη από εκείνη του άνδρα, στον οποίο απαιτείται άμεση διακοπή των ωθήσεων της λεκάνης. Αν σταματήσει όμως η διέγερση της κλειτορίδας κατά τη συνουσία, η γυναίκα δεν έχει ικανοποιητικό οργασμό. 

Πόσο μπορεί να αυνανίζεται ένας άνδρας
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των ανδρών, η συχνότητα με την οποία αυνανίζονται κυμαίνεται από μία φορά το μήνα σε δύο με τρεις φορές την ημέρα. Σχεδόν όλοι ανησυχούν για την υποτιθέμενη επίδραση του υπερβολικού αυνανισμού στην ψυχική τους υγεία, αλλά όλοι θεωρούν ότι αυτοϊκανοποιούνται λιγότερο συχνά από τους άλλους. Ένας άνδρας που αυνανίζεται δύο με τρεις φορές την ημέρα, θεωρεί ότι οι πέντε ή έξι φορές την ημέρα είναι εξαιρετικά μεγάλος αριθμός. Δεν υπάρχει ιατρικά αποδεκτό κριτήριο, το οποίο να καθορίζει τα όρια του "φυσιολογικού" αυνανισμού, αλλά ούτε και έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ο αυνανισμός, όποια και αν είναι η συχνότητά του, οδηγεί σε κάποια μορφή πνευματικής ασθένειας. Ο αυνανισμός, ωστόσο, χαρίζει σε μια σχέση περισσότερο αισθησιασμό και μεγαλύτερη σεξουαλική απόλαυση.

Πόσο μπορεί να αυνανίζεται μια γυναίκα;
Μετά τον πρώτο οργασμό με αυνανισμό, η σεξουαλική αυτή πράξη επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ευκολία. Η αυτοϊκανοποίηση είναι για τις περισσότερες γυναίκες η εισαγωγή της ερωτικής πράξης. Με την αυτοϊκανοποίηση η κοπέλα μαθαίνει πώς λειτουργεί ερωτικά και τι τη διεγείρει περισσότερο. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχει τον πρώτο της οργασμό με τον αυνανισμό. Σε σύγκριση με τους άνδρες, είναι πιο δύσκολο για τις γυναίκες να φτάσουν στην αποκορύφωση. Η αυτοϊκανοποίηση, όμως, είναι το μονοπάτι για να ανακαλύψουν τι τους είναι ευχάριστο, συναρπαστικό και διεγερτικό και τι διώχνει τις αναστολές και τις φοβίες τους, ώστε λυτρωμένες να αφεθούν στη μαγεία του σεξ. Μετά τον πρώτο οργασμό με αυνανισμό, η σεξουαλική αυτή πράξη επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ευκολία. Η αυτοϊκανοποίηση είναι ζωτικής σημασίας για τις ώριμες γυναίκες, είτε είναι μόνες είτε όχι. Αυξάνει την υγρασία του κόλπου και μειώνει τον κολπικό πόνο που προέρχεται από την ξηρότητα. Όταν αποτελεί συνεχή δραστηριότητα, αλλά και όταν επιλέγεται για να υποκαταστήσει την ερωτική πράξη μετά την απώλεια του συντρόφου, ο αυνανισμός είναι ιδανική πρακτική. Ο αυνανισμός προκαλεί και εξασφαλίζει την παράταση της ερωτικής ζωής μιας γυναίκας.
Σε αντίθεση με τον άνδρα, η γυναίκα που αυτοϊκανοποιείται συχνά, συνήθως δεν αρκείται σε έναν οργασμό, αλλά απολαμβάνει πολλούς διαδοχικούς, ώσπου να κουραστεί.

Ο αυνανισμός ως απόλαυση
Ο αυνανισμός είναι μια επιλογή, ένας τρόπος για να αυξηθεί η σεξουαλική απόλαυση ενός ζευγαριού, ο οποίος βοηθά τη σεξουαλικότητα σε όλους τους τομείς της ζωής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι, εάν δεν αυνανίζεται, δεν είναι φυσιολογικός. Ο αυνανισμός δεν επηρεάζει την επιτυχία ή την αποτυχία της συζυγικής ζωής. Ωστόσο, σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, όσοι αυνανίζονται χωρίς ενοχές εκδηλώνουν πιο ελεύθερα τη σεξουαλικότητά τους, γνωρίζουν καλύτερα τις αντιδράσεις τους στα ερωτικά καλέσματα και απολαμβάνουν το σεξ περισσότερο. Η αυτοϊκανοποίηση είναι άριστο υποκατάστατο της συνουσίας για τον άνδρα όταν η γυναίκα είναι έγκυος, λεχώνα ή αναρρώνει από χειρουργική επέμβαση, και για τη γυναίκα όταν ο άνδρας απουσιάζει για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι άρρωστος ή δεν μπορεί να έχει στύση.
Ο αυνανισμός είναι μια φυσιολογική λειτουργία και ανάγκη, κυρίως σε περιόδους της ζωής, στη διάρκεια των οποίων δεν υπάρχουν δυνατότητες σεξουαλικών επαφών, όπως συμβαίνει συνήθως στην εφηβεία. Για το λόγο αυτό ο αυνανισμός αποτελεί αναμενόμενη λειτουργία στην εφηβεία, η οποία εισάγει τον έφηβο στην μετέπειτα ώριμη σεξουαλική ζωή.
Συνήθως ο αυνανισμός ευοδώνεται μέσα από ερωτικές φαντασιώσεις.Ορισμένες ασυνήθιστες φαντασιώσεις είναι δυνατόν να φοβίζουν, να δημιουργούν ενοχές και ανησυχία για το περιεχόμενό τους. Όμως, η φαντασίωση είναι μια φυσιολογική ψυχική λειτουργία και είναι άδικο να αξιολογείται με όρους καθωσπρεπισμού, ή να περιορίζεται για λόγους ευπρεπούς συμπεριφοράς. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να έχει φαντασιώσεις, όχι μόνο στον αυνανισμό αλλά και όταν κάνει έρωτα. Μπορεί επίσης μερικές φορές να μοιράζεται αυτές τις φαντασιώσεις με τον ερωτικό του σύντροφο και να τις αξιοποιούν μαζί για να εμπλουτίσουν τη σεξουαλική τους ζωή.
Ο αυνανισμός είναι ένα φυσιολογικό, αλλά όχι υποχρεωτικό φαινόμενο της εφηβείας. Ειδικά για τις γυναίκες, ένα μεγάλο ποσοστό (υπολογίζεται περισσότερο από 30%) δεν αυνανίζεται στη διάρκεια της εφηβείας. Αλλά και σε έναν έφηβο άντρα δεν μπορεί να θεωρηθεί παθολογική μόνη η απουσία του αυνανισμού. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, στους οποίους μπορεί να οφείλεται η έλλειψη αυνανισμού σε έναν έφηβο άντρα και μόνο ορισμένοι από αυτούς θα μπορούσαν να αποδοθούν σε συγκεκριμένη παθολογία. 

Επιπτώσεις του αυνανισμού στην υγεία
-Ο αυνανισμός δεν μπορεί να προκαλέσει κανένα οργανικό πρόβλημα. Ο μοναδικός κίνδυνος που μπορεί να υπάρχει δεν είναι από τον αυνανισμό, αλλά από τα συναισθήματα ενοχής, ντροπής και μειονεξίας που απορρέουν μερικές φορές από αυτόν, εξαιτίας της ελλιπούς σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, της κακής ενημέρωσης και των αρνητικών μηνυμάτων γύρω από τη σεξουαλικότητα. Όμως, πολλοί άνθρωποι με έντονο άγχος χρησιμοποιούν τον αυνανισμό σαν ένα είδος πρόσκαιρου ηρεμιστικού. Με αυτή την έννοια ο αυνανισμός προκαλεί στους ανθρώπους αυτούς την ψυχολογική εξάρτηση και τον εθισμό που προκαλεί ένα ηρεμιστικό φάρμακο, με αποτέλεσμα να τον χρειάζονται σε ολοένα μεγαλύτερες δόσεις.
-Υπό φυσιολογικές συνθήκες και με την πάροδο της ηλικίας ο αυνανισμός θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του στο συντροφικό σεξ. Αν αυτό δεν συμβεί τότε είναι πιθανό να κρύβει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα του ενήλικου ανθρώπου, με την έννοια ότι δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει τη συντροφικότητα και να λειτουργήσει ερωτικά σε συνεργασία με τον ή την σύντροφό του. Έμφυτη δειλία, έλλειψη κοινωνικότητας, εσωστρέφεια, ανασφάλεια, είναι μερικά από τα συνηθισμένα γνωρίσματα των ανθρώπων που καταφεύγουν με αυτόν τον τρόπο στον αυνανισμό.
-Τελευταίες επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν πως ο αυνανισμός προστατεύει από τον καρκίνο του προστάτη. Οι άνδρες που αυνανίζονται συχνά ελαττώνουν σημαντικά τις πιθανότητες να προσβληθούν από καρκίνο του προστάτη, όπως αποκαλύπτει σχετική έρευνα Αυστραλών επιστημόνων που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό New Scientist. Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, η απουσία εκσπερμάτωσης προκαλεί τη συγκέντρωση καρκινογόνων χημικών ουσιών στον προστάτη, ενώ τονίζουν ότι η σεξουαλική επαφή δεν έχει τα ίδια θετικά αποτελέσματα με τον αυνανισμό. Διαπίστωσαν, επίσης, ότι οι άνδρες που εκσπερμάτωναν σε συχνότερη βάση κατά την ηλικιακή περίοδο από τα 20 έως τα 50 έτη, είχαν τις μικρότερες πιθανότητες να προσβληθούν από καρκίνο του προστάτη. Τα θετικά αποτελέσματα ήταν μεγαλύτερα αν η συχνότητα των εκσπερματώσεων άγγιζε τις πέντε φορές την εβδομάδα και λάμβανε χώρα πλησιέστερα στην ηλικία των 20 ετών. Η προστασία από τον καρκίνο του προστάτη μπορεί να προκύψει από τη συχνή ερωτική επαφή, αλλά και μέσω του αυνανισμού, ο οποίος ευνοεί την έκπλυση του προστάτη κατά την εκσπερμάτωση, απομακρύνοντας έτσι καρκινογόνες ουσίες που συσσωρεύονται εκεί.

Η ψυχολογική διάσταση του αυνανισμού
Η θέση του αυνανισμού στη σεξουαλική ζωή του ανθρώπου είναι διαφορετική, ανάλογα με την ηλικία. Στις μικρές ηλικίες φαίνεται ότι είναι η μόνη λύση, όπως λένε πολλοί έφηβοι και των δύο φύλων και η συχνότητα του αυνανισμού είναι συχνή, από πολλές φορές την εβδομάδα μέχρι καθημερινή.
Ενώ υπάρχουν κάποιες ενοχές, ωστόσο το άτομο αντιλαμβάνεται ότι με αυτό τον τρόπο εκτονώνει μια φυσιολογική ανάγκη. Ο μοναχικός έρωτας είναι η εναλλακτική λύση στον σεξ με παρτενέρ, ο οποίος (η οποία) αν υπήρχε θα είχε σαφώς προτιμηθεί. Όσο μεγαλώνει η ηλικία του ατόμου και οι ερωτικές και σεξουαλικές του εμπειρίες, προτιμάται η σύναψη ολοκληρωμένων σχέσεων. Ιδιαίτερα όταν το άτομο έχει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, περιορίζει τον αυνανισμό στις στιγμές που δεν έχει το σύντροφό του και τον/την επιθυμεί. Ο αυνανισμός φαίνεται να αποτελεί έναν μηχανισμό ψυχολογικής αποσυμπίεσης, πράγμα το οποίο ισχύει για όλες τις ηλικίες, όπως επίσης και για τα δύο φύλα. Δεν είναι κάτι καλό ή κακό από μόνος του, αλλά εξαρτάται από το πως λειτουργεί στη ζωή του ατόμου και πως εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο των επιθυμιών και των σχέσεων που συνάπτει αυτό το άτομο.

Πηγή
phorum.gr

Ατομικό Δελτίο Υγείας Σχολείου


ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΥΓΕΙΑΣ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Γενική Δ/νση Δημόσιας Υγείας
Δ/νση Δημόσιας Υγιεινής
Τμήμα Σχολικής Υγείας
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Διεύθυνση Φυσικής Αγωγής
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Διεύθυνση Κοινωνικής Παιδιατρικής
Διεύθυνση Εκπαίδευσης – Διαφώτισης
ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:……………………………………………………………
(ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ)
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:……………………………………………………………………..
(ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ)
ΗΜΕΡ.ΓΕΝΝΗΣΗΣ:……………………ΗΜΕΡ.ΕΞΕΤΑΣΗΣ:……………….......
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ:…………………………………………………………..
ΤΑΞΗ:……………………………………………………………………………..
ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΥΓΕΙΑΣ(ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ)
Σε περίπτωση που ο γιατρός κρίνει ότι χρειάζεται παραπομπή σε ειδικό γιατρό (π.χ. Οφθαλμίατρο, Καρδιολόγο κλπ) ενημερώνει τους γονείς και σημειώνει το γράμμα Π στην ενδεικτική στήλη.

ΕΥΡΗΜΑ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Παραπομπή
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
  1. 1.        ΧΡΟΝΙΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ



  1. 2.        ΛΟΙΜΩΔΗ ΝΟΣΗΜΑΤΑ



  1. 3.        ΑΛΛΕΡΓΙΑ



  1. 4.       ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ



  1. 5.        ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
(Διαταραχές ύπνου, ενούρηση, tics)



  1. 6.        ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ
(Δυσλεξία, μειωμένη επίδοση στο σχολείο)



  1. 7.        ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΣΚΗΣΗ (λιποθυμία, προκάρδιο άλγος, εύκολη κόπωση)



  1. 8.        ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ
Πλήρης εμβολιασμός
Υπολείπεται το εμβόλιο (α)









ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ
  1. 1.        ΥΨΟΣ



  1. 2.        ΒΑΡΟΣ



  1. 3.        ΔΕΡΜΑ



  1. 4.        ΣΚΕΛΕΤΟΣ
Σκολίωση
Κύφωση
Άλλα












  1. 5.        ΟΠΤΙΚΗ ΟΞΥΤΗΤΑ
Δεξιό Μάτι
Αριστερό Μάτι
Στραβισμός
Αχρωματοψία















  1. 6.        ΑΚΟΗ



  1. 7.        ΔΟΝΤΙΑ



  1. 8.       ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΚΟ
Αρτηριακή πίεση
Ψηλάφηση μηριαίων
Φυσήματα












  1. 9.       ΒΟΥΒΩΝΟΚΗΛΗ



  1. 10.     ΑΛΛΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ



  1. 11.     Θεωρείτε ότι μπορεί να πάρει μέρος σε όλες τις σχολικές δραστηριότητες;                                                            ΝΑΙ………..   ΟΧΙ………..
Υπογραφή και σφραγίδα