Ο ευνουχισμός των αντρών
Για τις γυναίκες τα όργανα αυτά είναι οι ωοθήκες και για τους άνδρες οι όρχεις
Οι άντρες που θα υποστούν αυτή την επέμβαση δεν είναι γόνιμοι.
Αυτός που έχει στειρωθεί είτε μέσω της απομάκρυνσης των όρχεων είτε μέσω της απομάκρυνσης του πέους, είτε μέσω άλλης διαδικασίας, σταματώντας το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της ορμόνης τεστοτερόνης, ονομάζεται ευνούχος.
Υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι, και υπάρχουν και ευνούχοι οι οποίοι υπέστησαν αποκοπή όρχεων για θρησκευτικούς λόγους.
Η προτροπή για τον ευνουχισμό συναντάται και μέσα στη Βίβλο!
Ο Ωριγένης σε ηλικία 25 ετών ευνουχίστηκε για τη βασιλεία των ουρανών! Ο επίσης, μεγάλος χριστιανός θεολόγος Τερτυλλιανός, που μέσα από τα γραπτά του υποστηρίζει ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν ευνούχος ευνουχίστηκε και ο ίδιος, όπως επίσης και τουλάχιστον 2.000 μέλη μίας χριστιανικής αδελφότητας, ονόματι Λευκά Περιστέρια, το 1930!
Η ανθρώπινη ιστορία είναι πραγματικά γεμάτη με πλήθος ευνούχων.
Τα παραδείγματα πολλά: ο έμπιστος ευνούχος του Μ. Αλεξάνδρου, Βαγώας, ο περιώνυμος στρατηγός και ευνούχος Γανυμήδης που νίκησε κατά κράτος και παρ’ ολίγον να σκοτώσει τον Ιούλιο Καίσαρα στη μάχη της Αλεξάνδρειας (1ος αι. μ.Χ.), ο ευνούχος Ts’ ai Lun (1ος-2ος αι. μ.Χ.) που ανακάλυψε και διέδωσε τη χρήση του χαρτιού στην αυτοκρατορία της Κίνας, ο άγιος Ιγνάτιος ο Κωνσταντινουπολίτης (ο μοναδικός ευνούχος άγιος αναγνωρισμένος τόσο από την Ορθόδοξη όσο και από την Καθολική εκκλησία) που διετέλεσε πατριάρχης της Πόλης σε δύο εξαιρετικά κρίσιμες πολιτικά περιόδους (847- 858 και 867- 877), ο εθνικός ήρωας του Βιετνάμ και ευνούχος Ly Thuong Kiet (1019- 1105) που ανακήρυξε για πρώτη φορά την ανεξαρτησία της χώρας κ.λπ.
Η ύπαρξη ενός τρίτου φύλου που ουδέποτε προέβλεψε η φύση.
Η πράξη του ευνουχισμού έχει τις ρίζες της βαθειά μέσα στην ιστορία, μιας και εφαρμόζονταν κατά κόρον σε πλήθος πολιτισμών της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής, της Ινδίας, της Αφρικής και της Κίνας, για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους.
Πέρα του εθελοντικού ευνουχισμού, υπήρχαν πολλές περιπτώσεις υποχρεωτικού και βίαιου, όπως για παράδειγμα μετά το πέρας μίας μάχης, όπου αρκετοί λαοί συνήθιζαν να ευνουχίζουν τους αιχμαλώτους ή τα πτώματα των ηττημένων, συμβολίζοντας έτσι την ολοκληρωτική επικράτηση τους.
Κατά τα προϊστορικά χρόνια υπήρχε ήδη η συνήθεια της προτίμησης ευνούχων για σημαντικές θρησκευτικές, πολιτικές ή κοινωνικές θέσεις σε αρκετές ανατολίτικες χώρες, όπως π.χ. στην Κίνα.
Παρόμοια περίοπτη θέση είχαν και στην ασσυριακή αυτοκρατορία (μεταξύ 850 και 622 π.Χ.), ως μέλη π.χ. συμβουλίων του αυτοκράτορα Achaemenid της Περσίας. Η ίδια ακριβώς αντίληψη σταδιακά εξαπλώθηκε στην αιγυπτιακή και τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, βάζοντας τις βάσεις για αντίστοιχη εξάπλωση στις μεταγενέστερες αυτοκρατορίες του Βυζαντίου και των Οθωμανών.
Κάπως έτσι, βλέπουμε ότι ευνούχοι υπήρχαν σχεδόν σε κάθε μεγάλο πολιτισμό της υφηλίου, διατηρώντας θέσεις σημαντικές που η εκάστοτε πολιτεία δεν μπορούσε να εμπιστευθεί σε κανέναν άλλον. Μάλιστα, σε περιπτώσεις, όπως σε αυτές της Αιγυπτιακής και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατείχαν εξέχουσα θέση στην κοινωνική ιεραρχία, πολλές φορές μάλιστα μόνο υπό –ή και άνω από- τον εκάστοτε αυτοκράτορα!
Ο λόγος απλός: εξαιτίας του ότι ένα ευνούχος δεν μπορούσε να αποκτήσει απογόνους, σχεδόν ποτέ δεν έπεφτε στον πειρασμό να επιδιώξει την απόκτηση περαιτέρω εξουσίας και την ίδρυση μίας δικής του προσωπικής «δυναστείας». Γι’ αυτό και ήταν κατάλληλοι για τα σημαντικότερα και πλέον κομβικά αξιώματα της αυτοκρατορίας.
Τέλος, υπήρχαν και περιπτώσεις ευνουχισμού παιδιών δίχως τη συγκατάθεση τους, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων που τα πουλούσαν για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Η διαδικασία του ευνουχισμού ήταν απλή και σχεδόν ακίνδυνη, μιας και μόλις το 2% των περιπτώσεων κατέληγε σε θάνατο. Οι επεμβάσεις γινόντουσαν σε ειδικές εγκαταστάσεις έξω από τα αυτοκρατορικά παλάτια από ειδικά εκπαιδευμένους άνδρες, τους «ευνουχιστές».
Το άτομο προς ευνουχισμό ξάπλωνε σε έναν ειδικό πάγκο και ο «ευνουχιστής» -με μία άγνωστη ουσία που μόνο ο ίδιος γνώριζε- αναισθητοποιούσε τα γεννητικά του όργανα. Δύο βοηθοί κρατούσαν τα πόδια του ατόμου ανοικτά και ένας τρίτος τους ώμους του. Ο «ευνουχιστής» στεκόταν ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια του ατόμου με ένα μαχαίρι στο δεξί χέρι και με το αριστερό κρατούσε τους όρχεις και το πέος. Σ’ αυτό το σημείο ρωτούσε το άτομο ή τους γονείς του (σε περίπτωση που ήταν ανήλικος) αν επιθυμούσαν να πραγματοποιηθεί ο ευνουχισμός. Ήταν το σημείο δίχως επιστροφή... Εφόσον δινόταν θετική απάντηση, με μία απλή κίνηση ο «ευνουχιστής» έκοβε τα γεννητικά όργανα του ατόμου. Στη συνέχεια, ετοιμαζόταν ένα κάλυμμα από κασσίτερο και μόλυβδο και τοποθετούνταν μέσα στην ουρήθρα, ώστε να αποτρέψει το κλείσιμο της κατά την επούλωση. Η πληγή πλένονταν τρεις φορές με βρασμένο πιπέρι και στη συνέχεια καλύπτονταν με βρεγμένο χαρτί. Υποβασταζόμενος από δύο βοηθούς, ο νέος ευνούχος περπατούσε γύρω- γύρω στο δωμάτιο για 2-3 ώρες, ενώ για τις επόμενες 3 ημέρες δεν επιτρεπόταν να πιει οτιδήποτε ή να ουρήσει. Την 4η μέρα απομακρυνόταν το κάλυμμα της πληγής και εφόσον ο ευνούχος μπορούσε να ουρήσει τότε η διαδικασία θεωρούνταν επιτυχής. Η πλήρης θεραπεία διαρκούσε περίπου 100 μέρες, μετά το πέρας των οποίων το μόνο που έμενε ήταν ένα σημάδι.
Τα κομμένα γεννητικά όργανα (το πέος και οι όρχεις) αποκαλούνταν το «μονάκριβο» ή ο «θησαυρός» και διατηρούνταν σε ένα δοχείο με αλκοόλ, ενώ η αξία τους ήταν ανεκτίμητη μιας και η παρουσίαση τους ήταν απαραίτητη για κάθε προαγωγή που θα δεχόταν ο ευνούχος στην αυτοκρατορική υπηρεσία. Όταν κάποιος ευνούχος πέθαινε, θαβόταν μαζί με το «μονάκριβο» του ώστε να αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο αρτιμελής, όπως όριζε η κινέζικη παράδοση.
Μετά τον ευνουχισμό οι ευνουχισμένοι έπασχαν από γυναικομαστία, μία συχνή ασθένεια των ευνούχων.
Η κοινωνία των ευνούχων μετρούσε πολλά μέλη και στο Βυζάντιο, όπου έχαιρε ιδιαίτερα καλής αντιμετώπισης από τους υπηκόους της αυτοκρατορίας:
Οι νόμοι της βυζαντινής αυτοκρατορίας –που τέθηκαν πολύ νωρίς από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό- ήταν ξεκάθαροι: απαγορεύεται ο ευνουχισμός ανθρώπων! Παρά όμως τις αλλεπάλληλες κινήσεις για την απαγόρευσή του, οι ευνούχοι ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από την αυτοκρατορία. Μέσα σ’ αυτό το προβληματικό περιβάλλον, οι ευνούχοι κατάφεραν να πληθύνουν και να συσπειρωθούν. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ένα τάγμα ευνούχων στο Βυζάντιο, η των ευνούχων τάξης, η οποία οργανωμένη ιεραρχικά κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη εξουσία. Εν μέρει χάρη σ’ αυτό, δημιουργήθηκαν ειδικοί τίτλοι ευγένειας αποκλειστικά για ευνούχους, καθώς και συγκεκριμένες θέσεις και ευθύνες που μόνο αυτοί μπορούσαν να αναλάβουν. Οι ευνούχοι, τελικά, κατάφεραν να εισέλθουν στην πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική σκηνή της αυτοκρατορίας, αναλαμβάνοντας κατά καιρούς ηγετικές θέσεις. Πλήθος εξαίρετων στρατηγών του Βυζαντίου υπήρξαν ευνούχοι, όπως π.χ. ο διάδοχος του Βελισάριου, Σολομώντας, στη διακυβέρνηση της Αφρικής και ο Ευστάθιος Κυμινιανός που ήταν υπεύθυνος έως και για τη φύλαξη της Κωνσταντινούπολης όταν ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός απουσίαζε.
Στην πολιτική σκηνή η θέση των ευνούχων ήταν ακόμα πιο σημαντική. Σύμφωνα με πλήθος πηγών, αρκετοί ευνούχοι φέρονται να διατάζουν ακόμα και τον ίδιο τον αυτοκράτορα! Σύμφωνα με τον ιστορικό Κεδρινό, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β’ από την αρχή έως το τέλος της ηγεμονίας του υπάκουε στην πλήρη εξουσία των ευνούχων που τον περιτριγύριζαν. Όπως αναφέρει ο Πρίσκος, από τη μία ο Θεοδόσιος υπάκουε πάντα τους ευνούχους που τον μεγάλωσαν, ενώ από την άλλη οι τελευταίοι τον αντιμετώπιζαν σαν μικρό παιδί! Ακόμα και όταν έφτασε στην ηλικία των 50 δέχονταν τις διαταγές τους, ενώ ο ευνούχος Χρυσάφιος φέρεται να εξασκούσε την απόλυτη εξουσία πίσω από αυτόν!
Οι Μαύροι Ευνούχοι των Οθωμανικών Χαρεμιών
Η συνήθεια της ανάληψης έμπιστων θέσεων από ευνούχους υπήρχε, όπως είδαμε ήδη, από την εποχή του Ιουστινιανού (τα τελευταία έτη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας) και περνώντας διαμέσου της βυζαντινής αυτοκρατορίας πέρασε και στην οθωμανική.
Εν αντιθέσει όμως με την Κίνα και το Βυζάντιο, οι πολίτες που επιτρέπονταν να έχουν ευνούχους ως δούλους δεν περιορίζονταν μόνο στους ευγενείς και στην αυτοκρατορική αυλή, αλλά επεκτείνονταν και σε κάθε απλό άνθρωπο που είχε την οικονομική άνεση να το κάνει.
Αν και αρχικά σχεδόν όλοι οι ευνούχοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας προέρχονταν από τη Ρωσία και τα Βαλκάνια, εντούτοις από τον 16ο αιώνα και έπειτα οι σημαντικότερες θέσεις –όπως π.χ. του Φύλακα των Χαρεμιών, η ανώτατη προαγωγή που μπορούσαν ποτέ να λάβουν- δίνονταν μόνο σε μαύρους ευνούχους από την Αιθιοπία και το Σουδάν (κυρίως), οι οποίοι και απάγονταν ή πουλιούνταν από την οικογένεια τους σε μικρή ηλικία.
Κατά μήκος του δρόμου που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι δουλέμποροι υπήρχαν αρκετά σημεία «στάθμευσης», όπου και λάμβανε χώρα ο ευνουχισμός των παιδιών. Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο ευνουχισμός των παιδιών γινόταν σε συγκεκριμένο κοπτικό μοναστήρι της βόρειας Αιγύπτου, με ιερείς να εξασκούν το επάγγελμα του «ευνουχιστή».
Η διαδικασία ήταν απλή: το παιδί ακινητοποιούνταν σε μία καρέκλα και τα γεννητικά όργανα (πέος και όρχεις) δένονταν με ένα σχοινί και τεντωνόντουσαν. Στη συνέχεια, ο ιερέας με ένα μόνο «κλείσιμο» ενός ειδικού ψαλιδιού έκοβε τα γεννητικά όργανα όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σώμα. Η αιμορραγία διακόπτονταν με βρασμένο λάδι ή καυτή άμμο και η πληγή καλύπτονταν με ένα (ειδικά παρασκευασμένο γι’ αυτό το λόγο) κράμα κεριού και λίπους. Τέλος, ένα καρφί τοποθετούνταν στην ουρήθρα ώστε να αποτρέψει το κλείσιμο της κατά την επούλωση.
Εξαιτίας της μεγάλης θνησιμότητας, μόνο 1 στα 3 παιδιά επιζούσε, οι ευνούχοι πωλούνταν σε εξαιρετικά υψηλές τιμές σε Τουρκία και Περσία. Για όσους τελικά κατάφερναν να εισέλθουν στην υπηρεσία της οθωμανικής αυλής, έπρεπε να ακολουθούν αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς που επέβαλε η ίδια η συντεχνία των ευνούχων. Κάποιοι εξ αυτών μάθαιναν διδασκαλία και λογοτεχνία ώστε να υπηρετήσουν σαν δάσκαλοι των αυτοκρατορικών απογόνων, ενώ οι υπόλοιποι σιγά- σιγά ανέβαιναν στη διοικητική ιεραρχία του παλατιού.
Μάλιστα, μετά την μετακόμιση της αυτοκρατορικής οικογένειας στο νέο παλάτι του Σουλτάνου, το Ντολμά Μπαχτσέ, το παλαιότερο παλάτι του Τοπκαπί παραχωρήθηκε σε περίπου 200 ευνούχους, όπου ζούσαν πλέον μόνοι! Η συντεχνία των ευνούχων έμεινε πιστή στην αυτοκρατορική οικογένεια και μετά την τουρκική επανάσταση, έως τον εξορισμό της από τη χώρα τον Μάρτιο του 1924.
Οι Ευνούχοι Superstars της Όπερας
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην πλούσια και εντυπωσιακή παρουσία που είχαν οι ευνούχοι στις εκκλησιαστικές χορωδίες και τις γνωστότερες όπερες της Ευρώπης, έχοντας μείνει στην ιστορία για τις εξαιρετικές φωνητικές τους ικανότητες που ακροβατούσαν μεταξύ θεϊκού και φρικαλέου, και που πηγάζανε από την απουσία γεννητικών οργάνων.
Πώς όμως εξηγείται μία τέτοια εξέλιξη; Το μυστικό βρίσκεται στην εφηβεία. Αν ο άνθρωπος ευνουχιστεί πριν την εφηβεία, ή έστω το πρώτο διάστημα αυτής, εμποδίζει το λάρυγγα του να μεταλλαχθεί, με αποτέλεσμα να διατηρεί τη φωνητική του ποικιλομορφία, η οποία μετά την ενηλικίωση του εξελίσσεται με ένα σπάνιο και μοναδικό τρόπο. Επιπλέον, ο πρόωρος ευνουχισμός «χαρίζει» στον άνθρωπο ιδιαίτερα μεγάλο ύψος -άνω του μέσου όρου- με παράλληλη επιμήκυνση των πνευμόνων του. Έτσι, σε συνδυασμό με πολύχρονη και ακατάπαυστη εκπαίδευση, οι ευνούχοι αποκτούσαν αφύσικη δύναμη στα πνευμόνια και μεγάλη χωρητικότητα αέρα κατά την αναπνοή τους.
Χάρη στην ιδιαίτερη αυτή εξέλιξη τους, οι ευνούχοι –ή αλλιώς castrato, musico ή evirato, όπως αποκαλούνταν- σύντομα διαφοροποιήθηκαν φωνητικά από άνδρες και γυναίκες χορωδούς, κερδίζοντας αρχικά μία θέση στις εκκλησιαστικές χορωδίες και αποκτώντας στη συνέχεια μεγάλη φήμη και φανατικούς θαυμαστές στις όπερες της Ιταλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης. Κατά τις δεκαετίες των 1720’ και 1730’, στο αποκορύφωμα δηλαδή της υστερίας των castrato, υπολογίστηκε ότι περίπου 4.000 αγόρια ευνουχίζονταν κάθε χρόνο με την ελπίδα μίας επιτυχημένης καριέρας στις ιταλικές όπερες.
Όμως, όσο γρήγορα και απότομα εμφανίστηκαν οι castrato, το ίδιο σύντομα έχασαν την αίγλη τους στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν και απρόσμενες αλλαγές στο γούστο του φιλόμουσου κοινού τους ώθησαν στο περιθώριο. Κάπως έτσι, σταδιακά απομακρύνθηκαν ακόμα και από τις εκκλησιαστικές χορωδίες, ενώ το 1878 ο Πάπας Λέων ο 13ος απαγόρευσε την πρόσληψη τους από την εκκλησία.
Υπάρχουν Ευνούχοι Σήμερα;
Όμως οι εποχές αυτές πέρασαν ανεπιστρεπτί, οι καιροί άλλαξαν και η εξέλιξη του πολιτισμού έκανε τον άνθρωπο πιο «ανθρώπινο», ώστε σταδιακά το φαινόμενο του ευνουχισμού να εκλείψει το ίδιο και οι λιγοστοί εναπομείναντες ευνούχοι της οθωμανικής, της κινέζικης αυτοκρατορίας και της φιλόμουσης Ιταλίας. Είναι όμως έτσι;
Όχι, μιας και –όσο περίεργο και αν ακουστεί αρχικά- σήμερα υπάρχουν στον κόσμο περισσότεροι από 1.000.000 ευνούχοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων μάλιστα βρίσκονται συγκεντρωμένοι στην κατ’ άλλα πουριτανική Ινδία, αποτελώντας μέρος ενός πρωτοφανούς κοινωνικού φαινομένου.
Ο λόγος για τους hijras, τους Ινδούς αμφιφυλόφιλους που όπως υποστηρίζουν έχουν τις ρίζες τους στο αρχαίο ινδικό κείμενο του Kama Sutra (όπου αναφέρεται η ύπαρξη ενός «τρίτου φύλου» ) και που ζουν στο περιθώριο κερδίζοντας τα προς το ζην πηγαίνοντας απρόσκλητοι σε γάμους, βαφτίσια, εγκαίνια, κ.α. όπου τραγουδούν και χορεύουν έως ότου πληρωθούν ή τους δοθεί κάποιο δώρο για να φύγουν, μιας και η τελετή αυτή στην Ινδία θεωρείται ότι φέρνει τύχη.
Αν και ο ευνουχισμός δεν είναι απαραίτητος για τα μέλη τους, εντούτοις αρκετά περνάνε μέσα από έναν τελετουργικό αυτό-ευνουχισμό πριν ενδυθούν το saris (παραδοσιακό ινδικό ένδυμα γυναικών) και κρύψουν το πρόσωπο τους πίσω από έντονο make up.
Σήμερα, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 1.000.000 hijras στην Ινδία, μερικοί εκ των οποίων έχουν καταφέρει να αναλάβουν σημαντικές θέσεις στην πολιτική ζωή της χώρας!
Όμως οι ευνούχοι σήμερα δεν περιορίζονται μόνο στην Ινδία, μιας και σε μικρότερους πληθυσμούς υπάρχουν διάσπαρτοι στην υφήλιο μέσα σε διάφορες χριστιανικές αδελφότητες.
Για παράδειγμα, στις αρχές του 18ου αιώνα μία τέτοια σέκτα -ονόματι Λευκά Περιστέρια ή Skoptzy- εξαπλώθηκε γρήγορα στη Ρωσία, τη Ρουμανία και σε εδάφη της Βεσσαραβίας. Όλα τα μέλη της ανεξαιρέτως, στηριζόμενα στην ερμηνεία συγκεκριμένου χωρίου της Καινής Διαθήκης από τον Τερτυλλιανό, αυτό-ευνουχίζονταν ώστε να έρθουν πιο κοντά στην πολυπόθητη είσοδο τους στη βασιλεία των ουρανών! Μάλιστα, πίστευαν ότι η Δευτέρα Παρουσία θα έρθει μόνο όταν τα μέλη τους φτάσουν το αποκαλυπτικό νούμερο των 144.000, ωθούμενοι έτσι σε έναν επιθετικό προσηλυτισμό.
Μία επίσης γνωστή χριστιανική αίρεση με μέλη ευνούχους ήταν η Πύλη του Παραδείσου (Heaven’s Gate), η οποία ήταν υπεύθυνη για την ομαδική αυτοκτονία 39 ατόμων το 1997 όταν ο κομήτης Hale-Bopp πέρασε πολύ κοντά από τη γη. Όπως πίστευαν τα μέλη της, πίσω από τον κομήτη κρυβόταν ένα διαστημόπλοιο που μετέφερε τον Ιησού και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να τους πάρει μαζί του! 6 από τα μέλη που αυτοκτόνησαν ήταν ευνούχοι…
Η αποτρόπαιη πράξη του βίαιου ευνουχισμού.
Και όμως, για ακόμα μία φορά το πρόσφατο παρελθόν μας διαψεύδει με το χειρότερο δυνατό τρόπο, μιας και μόλις πριν από λίγα χρόνια (εν έτη 2005) στρατιώτες Τζαντζανγουίντ (γνωστοί και ως «οπλισμένοι καβαλάρηδες» της ισλαμικής κυβέρνησης του Χαρτούμ) επιτέθηκαν σε γηγενείς πολίτες της περιοχής Νταρφούρ του Σουδάν, ευνουχίζοντας πλήθος ανδρών και αφήνοντας τους να πεθάνουν από αιμορραγία.
Ο ευνουχισμός στην ιατρική
Ο ευνουχισμός που γίνεται πριν από την έναρξη της εφηβείας θα διατηρήσει μια ψηλή φωνή, μη μυώδη κατασκευή του σώματος, και μικρά γεννητικά όργανα. Όποιος κάνει ευνουχισμό θα είναι ψηλότερος από το μέσο όρο και δεν θα έχει σεξουαλική ορμή. Επίσης, τα άτομα θα είναι στείρα, διότι οι όρχεις (για τους άνδρες) και οι ωοθήκες (για τις γυναίκες) παράγουν τα κύτταρα που απαιτούνται για την σεξουαλική αναπαραγωγή. Επίσης, θα υπάρχουν αλλαγές στη διάθεση, όπως κατάθλιψη. Η τριχοφυΐα στο σώμα μερικές φορές μπορεί να μειωθεί. Ο ευνουχισμός αποτρέπει την ανδρική φαλάκρα, αν γίνεται πριν αρχίσει η τριχόπτωση. Ωστόσο, ο ευνουχισμός δεν θα αποκαταστήσει την ανάπτυξη των μαλλιών.
Ιστορικά, οι ευνούχοι επιπλέον υποφέρουν από ακράτεια ούρων που σχετίζεται με την απομάκρυνση του πέους.
Χωρίς θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης (HRT), τα τυπικά συμπτώματα είναι παρόμοια με αυτά που βιώνουν οι εμμηνοπαυσιακές γυναίκες και περιλαμβάνουν εξάψεις, σταδιακή μείωση οστικής πυκνότητας με οστεοπενία ή οστεοπόρωση, και πιθανή αύξηση του σωματικού βάρους ή ανακατανομή του σωματικού λίπους στους γοφούς και το στήθος. Αντικατάσταση της τεστοστερόνης ή ενέσεις μπορεί να αναστρέψουν τα συμπτώματα αυτά σε μεγάλο βαθμό.
Σε μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στο Κάνσας, ένας μεγάλος αριθμός των ανδρών κρατουμένων είχαν ευνουχιστεί και διαπιστώθηκε ότι οι ευνούχοι έζησαν κατά μέσο όρο 14 χρόνια περισσότερο από ό, τι οι μη ευνουχισμένα άνδρες. Μια παρόμοια μελέτη των ευνούχων ανδρών στην βασιλική Κορέα βρήκε μία 14ετή έως 19ετή ετήσια αύξηση στη διάρκεια ζωής. Οι ευνούχοι είναι υπεραιωνόβιοι ποσοστό άνω του 3 %.
Χημικός ευνουχισμός
Στην περίπτωση του χημικού ευνουχισμού, απαιτούνται τακτικές ενέσεις αντιανδρογόνων. Ο χημικός ευνουχισμός φαίνεται να έχει μεγαλύτερη επίδραση στην οστική πυκνότητα από ό, τι ο χειρουργικός ευνουχισμός.
Ο χειρουργικός και χημικός ευνουχισμός χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του καρκίνου του προστάτη και στην θεραπεία και πρόληψη της φαλάκρας.
Κτηνιατρική
Σε αρσενικά ζώα, ο ευνουχισμός περιλαμβάνει την αφαίρεση των όρχεων, και συνήθως ασκείται στα κατοικίδια (για τον έλεγχο των γεννήσεων και τροποποίηση συμπεριφοράς).
Παρασιτικός ευνουχισμός
Ο νηματώδης σκώληκας Microphallus pseudopygmaeus ευνουχίζει χημικώς τον ξενιστή του, το σαλιγκάρι Onoba aculeus, και το αναγκάζει να αναπτυχθεί και να γίνει μεγαλύτερο από το κανονικό.
Πηγές
- Ellis, S. (2002), All Mouth and No Trousers, εφημερίδα The Guardian, 5 Αυγούστου 2002.
- Guilland, R. (1943), Les Eunuques dans l’Empire Byzantin: Etude de titulature et de prosopographie byzantines, Etudes Byzantines, vol. I, 197- 238.
- Hester, J. D. (2005), Eunuchs and the Postgender Jesus: Matthew 19:12 and Transgressive Sexualities, Journal for the Study of the New Testament, vol. 28, no. 1, 13- 40.
- Penzer, N. M. (1936), The harem: an account of the instutution as it existed in the palace of the Turkish sultans with a history of the Grand Seraglio from its foundation to the present time, Harap, London.
- Rosselli, J. (1988), The Castrati as a Professional Group and a Social Phenomenon, 1550- 1850, Acta Musicologica, Basel.
- Scholes, P. (1959), Dr Burney’s Musical Tours in Europe, vol. 1, London.
- Stent, C. G. (1877), Chinese Eunuchs, Journal North China Branch R Asiatic Soc (New Ser. 11).
- Wilson, J. D. & Roehrbron, C. (1999), Long-Term Consequences of Castration in Men: Lessons from the Skoptzy and the Eunuchs of the Chinese and Ottoman Courts, Departments of Internal Medicine an Urology, University of Texas Southwestern Medical Center.
- http://www.metafysiko.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου