Ενδείξεις κακομαθημένων παιδιών

Ζούμε σε παιδοκεντρική κοινωνία

Δικά μας παιδικά βιώματα ξεχυλισμένα από υλικές και συναισθηματικές στερήσεις έχουν οδηγήσει στην παιδοκεντρική κοινωνία.
Αλλά και η πολύωρη απασχόλησή μας, όπως και η ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών μέσω των παιδιών, αλλά και η ανάγκη για προβολή στον κοινωνικό μας περίγυρο,  έχουν σαν αποτέλεσμα την ανατροφή κακομαθημένων παιδιών.
Σημάδια ανατροφής κακομαθημένων παιδιών:
-Το παιδί δεν εκτιμά αυτά που κάνουμε και είναι αδιάφορο
-Οι απαιτήσεις του παιδιού γίνονται ολοένα και περισσότερες και δεν μπορούμε πλέον να ανταποκριθούμε
-Αναγνώριση δεν παίρνουμε για αυτά που έχουμε ήδη κάνει
-Τα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν και είναι διαρκώς ανικανοποίητα
-Πάντα θεωρούν ότι εμείς τους οφείλουμε ενώ τα ίδια θεωρούν ότι δεν έχουν καμιά υποχρέωση
-Αντιλαμβανόμαστε πως όσα έχουμε κάνει για τα παιδιά δεν τα ωφελούν μακροπρόθεσμα
Εμείς προτείνουμε ποιότητα και όχι ποσότητα της προσφοράς στα παιδιά.
Αφήστε τα να διεκδικήσουν  ότι επιθυμούν και μην προτρέχετε.
Επίσης, ο τρόπος προσφοράς και οι θυσίες που κάνετε πρέπει μακροπρόθεσμα  να τους εξασφαλίζουν την ευτυχία, όπως στο ποιήμα «Ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου…
Ειρήνη
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό Άστρο (απόσπασμα)