Ακτινοθεραπεία με ηλεκτρόνια

Η  δέσμη  ταχέων  ηλεκτρονίων  έχει χρησιμοποιηθεί  στην  ακτινοθεραπεία  από το 1950, αρχικά από βητατρόνια και γεννήτριες Van der Graaff και μετά στην δεκαετία του 1970, από γραμμικούς επιταχυντές.

Στους  γραμμικούς  επιταχυντές  χρησιμοποιείται  ένα  ηλεκτρομαγνητικό  κύμα πολύ  υψηλής συχνότητας  (RF)  για  την επιτάχυνση  ηλεκτρονίων  σε  πολύ  υψηλές  ενέργειες. Ηλεκτρόνια από το  νήμα εκτοξεύονται  σε  κατάλληλους  χρόνους πάνω στο ηλεκτρομαγνητικό κύμα (RF =3.000 MHz  περίπου)  και  επιταχύνονται.

Τα  κλινικά  χαρακτηριστικά  των  δεσμών  ηλεκτρονίων  έχουν  σχέση,  επίσης, με  το  είδος του  γραμμικού  επιταχυντή που  τα παράγει. Οι κυριότερες παράμετροι που διαφέρουν μεταξύ των γραμμικών επιταχυντών είναι η ενέργεια, η κατασκευή,  η  λειτουργία  του  θαλάμου  ελέγχου, η χρήση ελασμάτων σκέδασης ή μαγνητών  και  ο  σχεδιασμός  του  κατευθυντήρα. Για τη ρύθμιση του μηχανήματος  και  το  σχεδιασμό  θεραπείας  πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη οι τεχνικές παράμετροι του  εκάστοτε  γραμμικού  επιταχυντή  όσο  και  τα  ανατομικά  χαρακτηριστικά του κάθε ασθενή. Η  δέσμη  ηλεκτρονίων  είναι  κατάλληλη  για  τη  θεραπεία  επιφανειακών  όγκων μέχρι πέντε‐έξι εκατοστά από την επιφάνεια  του  δέρματος. 

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΥΓΙΩΝ ΙΣΤΩΝ

Δέρμα και χείλη 

Η ακτινοθεραπεία με ηλεκτρόνια χρησιμοποιείται  με  επιτυχία  για  τη  θεραπεία  νεοπλασμάτων  του δέρματος  ακανθοκυτταρικού  ή  βασικοκυτταρικού ιστολογικού  τύπου  με  αποτελέσματα συγκρίσιμα  με  αυτά  της  χειρουργικής εξαίρεσης.

Ωστόσο,  η  μεγάλη  πλειοψηφία  των νεοπλασμάτων του δέρματος εκδηλώνεται  ως  πρώιμες βλάβες,  εύκολα  εξαιρέσιμες χειρουργικά.

Η  Χειρουργική  αφαίρεση  σε  σύγκριση με  την  Ακτινοθεραπεία,  ως  μέθοδος  είναι  πιο  απλή, εξίσου  αποτελεσματική ως προς την ίαση και το κοσμητικό αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα επιτρέπει την ιστολογική  εκτίμηση  του  παρασκευάσματος.  Εξάλλου,  το  χρονικό  διάστημα που  απαιτείται για  τη  χορήγηση  της  ακτινοθεραπείας,  καθώς  επίσης,  για  την αποκατάσταση  των  ιστικών βλαβών από  την  ακτινοβολία,  είναι  μεγάλη.  Έτσι,  η  ακτινοθεραπεία  σπάνια  χρησιμοποιείται για τη θεραπεία μικρών όγκων.

Η  ακτινοθεραπεία  έχει  εφαρμογή  κυρίως  σε  περιπτώσεις  πρωτοπαθών  ακανθοκυτταρικών  και βασικοκυτταρικών  όγκων που  βρίσκονται  σε  ανατομικές θέσεις  δύσκολα προσπελάσιμες χειρουργικά  (βλέφαρα,  μύτη,  αυτιά)  ή  σε επίμονους,  υποτροπιάζοντες  όγκους  όπου  η χειρουργική  θεραπεία  πρέπει  να συμπληρωθεί  από  ακτινοθεραπεία,  ώστε να βελτιωθεί ο τοπικός έλεγχος της νόσου.

Άλλες  ενδείξεις  για  τη  χορήγηση  ακτινοθεραπείας  σε  ασθενείς  με  καρκίνο του  δέρματος αποτελούν  οι  πολλαπλές, επιφανειακές,  πρακτικά  μη  εξαιρέσιμες βλάβες,  η  προδιάθεση  για σχηματισμό χηλοειδών,  η  αδυναμία  χειρουργικής εξαίρεσης  για  ιατρικούς  λόγους,  η  αποφυγή ακρωτηριαστικών επεμβάσεων και η  μεγάλη  ηλικία.  Τέλος,  η  ακτινοθεραπεία είναι η ιδανική λύση για την παρηγορική  αντιμετώπιση  ανεγχείρητων  τοπικά προχωρημένων νεοπλασμάτων του δέρματος.

Το  ακτινοθεραπευτικό  πεδίο  στην  περίπτωση  μικρών,  επιφανειακών  βασικοκυτταρικών  και καλά  διαφοροποιημένων  με  ομαλά  όρια  ακανθοκυτταρικών όγκων,  πρέπει  να  περιλαμβάνει  τη μακροσκοπικά ορατή νόσο με ένα ελάχιστο όριο ασφάλειας 1 cm. Αντίθετα σε μεγάλα διηθητικά νεοπλάσματα απαιτούνται όρια 2 έως 3 cm, καθώς επίσης και ακτινοβόληση  των  επιχώριων λεμφαδένων, όταν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτοί να είναι διηθημένοι.

Οι  περισσότερες  βλάβες  που  εντοπίζονται στα βλέφαρα, την παρειά, τη μύτη  ή  το  αυτί  είναι επιφανειακές  και  θεραπεύονται  με  δέσμες  ηλεκτρονίων  με ενέργεια 6 έως 9 MeV. Αν η μάζα φτάνει σε  βάθος  μεγαλύτερο  από  2 cm  τότε χρησιμοποιούνται ηλεκτρόνια ενέργειας 9  έως 12 MeV. Η  ημερήσια  χορηγούμενη δόση ακτινοβολίας πρέπει να είναι 2 Gy. Η  ολική  δόση  που χορηγείται  επικουρικά  μετά  από  ολική  εξαίρεση  της  βλάβης  πρέπει  να  ανέρχεται  στα  50 Gy, στην  περίπτωση  θετικών  χειρουργικών ορίων  στα 66–70 Gy,  ενώ  σε ανεχγείρητους όγκους στα 70–74 Gy. 

Τέλος, υπάρχουν  θεραπευτικά  σχήματα  για  την  αντιμετώπιση  μικρών  Τ1  βλαβών διαμέτρου μικρότερης των 2 cm που περιλαμβάνουν  λίγες  συνεδρίες  (4  έως  12).  Τα θεραπευτικά πρωτόκολλα που  χρησιμοποιούν  μικρότερη  ημερήσια  δόση  εξασφαλίζουν  καλύτερο θεραπευτικό  και κοσμητικό αποτέλεσμα.

Το  σχήμα  του  πεδίου  διαμορφώνεται με  ειδικούς  κώνους  για  ηλεκτρόνια,  οι οποίοι εφαρμόζουν στην  κεφαλή  του γραμμικού επιταχυντή  και  δημιουργούν τετράγωνα πεδία μεγέθους 5 × 5 cm2 έως 25 × 25 cm2.

Προστατευτικά  εξαρτήματα  από  μόλυβδο (blocks)  πρέπει  να  κατασκευάζονται για κάθε πεδίο, έτσι ώστε το σχήμα του να προσαρμόζεται στο σχήμα και το μέγεθος του όγκου που πρόκειται να θεραπευθεί. Το πάχος του block εξαρτάται από  την  ενέργεια  της  δέσμης.  Παραδείγματος  χάριν για  ενέργεια  7 MeV απαιτείται block πάχους 2,8 mm προκειμένου  να  επιτευχθεί  απόλυτη προστασία,  καθώς  αυτό  απορροφά  το  98%  της δέσμης,  ενώ  για  ενέργεια  11 MeV  αυτό πρέπει να φθάνει τα 4,3 mm. Blocks  μολύβδου  χρησιμοποιούνται,  επίσης,  για  την  προστασία  των  εν  των βάθει ιστών.  Στη  θεραπεία  καρκίνου παρειάς  ή  χειλέων  τοποθετούνται ειδικοί  ενδοστοματικοί κώνοι  εξατομικευμένοι  για  κάθε  ασθενή,  με  σκοπό  να προφυλαχθούν  επαρκώς  τα  γειτονικά με τη  νόσο,  ούλα  ή  γλώσσα.  Τέλος,  στη θεραπεία  του  καρκίνου  των  βλεφάρων, τοποθετούνται ειδικά  blocks  μολύβδου κάτω  από  το  βλέφαρο  για  την  προστασία του οφθαλμού.

Ανώτερη αναπνευστική και πεπτική οδός

Η  ακτινοθεραπεία  με  ηλεκτρόνια μπορεί  να  χρησιμοποιηθεί  και  στη  θεραπεία  όγκων που εξορμώνται  από  την ανώτερη αναπνευστική και πεπτική οδό, όπως  π.χ.σε  βλάβες  που  εδράζονται στην  στοματική  κοιλότητα,  τον  στοματοφάρυγγα, τον υποφάρυγγα καθώς και την υπεργλωττιδική μοίρα του λάρυγγα.

Συνήθως, προηγείται  εξωτερική  ακτινοθεραπεία με φωτόνια ή σε  ορισμένες εξ αυτών  έπεται  ενδοϊστική  βραχυθεραπεία.

Στις  περιπτώσεις  όγκων  της  στοματικής  κοιλότητας  η  ακτινοθεραπεία  με  ηλεκτρόνια, είτε ως συμπληρωματική θεραπεία της εξωτερικής ακτινοθεραπείας με  φωτόνια,  είτε  ως  ριζική θεραπεία, μπορεί  να  χορηγηθεί με  τη  χρήση ενδοστοματικών κώνων. Με τη μέθοδο αυτή συγκεντρώνεται  υψηλή  δόση  στην  περιοχή  της  πρωτοπαθούς  εστίας,  με  ταυτόχρονη προστασία της  γνάθου,  των  οδόντων, των ούλων και των σιελογόνων αδένων.  Έτσι  επιτυγχάνεται  τοπικός έλεγχος  της  νόσου  με  τις  λιγότερες  δυνατές παρενέργειες από τους υγιείς ιστούς.Η ενέργεια της δέσμης ηλεκτρονίων (6, 9 ή 12 MeV) εκλέγεται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά  του  νεοπλάσματος, της θέσης  και  της  πιθανής  μικροσκοπικής του επέκτασης.

Όγκοι σιελογόνων αδένων και τραχηλικοί λεμφαδένες

Είναι  γνωστό  πως  η  μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία  ελαττώνει  τον  κίνδυνο τοπικής  υποτροπής στις  περιπτώσεις υψηλού  βαθμού  κακοήθειας  νεοπλασμάτων  των  σιελογόνων  αδένων.  Στις περιπτώσεις  αυτές  η  θεραπεία  χορηγείται  με  ηλεκτρόνια  (σε  ποσοστό  75‐80% της ολικής δόσης) σε συνδυασμό με φωτόνια.  Η  ακτινοβολούμενη  περιοχή  περιλαμβάνει  την  περιοχή  της παρωτίδας και  τις  εγχειρητικές  τομές  σε  όλη  τους την  έκταση.  Η  ομόπλευρη  τραχηλική χώρα ακτινοβολείται  όταν  ο  πρωτοπαθής  όγκος  είναι  υψηλού  βαθμού  κακοηθείας, όταν υπάρχει διήθηση του συνδετικού  ιστού  και  των  λεμφαγγείων  ή  τέλος  όταν  υπάρχουν  διηθημένοι λεμφαδένες στο εγχειρητικό παρασκεύασμα. Η θεραπεία του τραχήλου μπορεί  να γίνει με  δέσμη ηλεκτρονίων ενέργειας 9 MeV.

Σημαντικό  πρόβλημα  στη  χορήγηση της  θεραπείας  δημιουργεί  η  ανομοιογένεια  των  ιστών της  κεφαλής  και  του τραχήλου  και  το  ανώμαλο  περίγραμμα της  επιφάνειας  της  περιοχής αυτής, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται θερμά και ψυχρά  σημεία  κατά  την  κατανομή  της δόσης  και ακτινοβόληση  υγιών  ιστών και κριτικών οργάνων. Η βελτίωση τόσο της κατανομής όσο και της ομοιογένειας της  δόσης  μπορεί  να  επιτευχθεί  με  τη χρήση ειδικών επιθεμάτων επί της ακτινοβολούμενης περιοχής (bolus).

Αυτά κατασκευάζονται με τη βοήθεια εξειδικευμένων  συστημάτων  σχεδιασμού  της  θεραπείας (treatment planning systems  ‐ TPS)  και  συμβάλλουν  στο  να κατανεμηθεί  η  ακτινοβολία  μόνο  στην περιοχή  που  έχει  επιλέξει  ο  ακτινοθεραπευτής‐ογκολόγος.  

Αντίστοιχες  τεχνικές  χρησιμοποιούνται  σε  περιπτώσεις  νεοπλασμάτων  της  ανώτερης αναπνευστικής και πεπτικής οδού, όταν πρόκειται  να  ακτινοβοληθούν  προληπτικά  ή  ριζικά  οι λεμφαδένες  του  τραχήλου.

Καρκίνος του μαστού

Η θεραπεία με ηλεκτρόνια έχει σημαντική θέση στην αντιμετώπιση του καρκίνου  του  μαστού, είτε  στα  πλαίσια  της χορήγησης  επιπλέον  δόσης (boost)  στην κοίτη του  όγκου, μετά από συντηρητική χειρουργική  επέμβαση  και  εξωτερική ακτινοθεραπεία  με  φωτόνια,  είτε  ως  ριζική  θεραπεία  για την  εκρίζωση  της  υποκλινικής  νόσου  στο  θωρακικό  τοίχωμα, τους έσω μαστικούς, τους υπερκλείδιους  και μασχαλιαίους  λεμφαδένες μετά  από  τροποποιημένη  ριζική  μαστεκτομή. Κατά  τη  διάρκεια  της  θεραπείας  η  ασθενής πρέπει να είναι σε ύπτια θέση με το  άνω  άκρο  σε  απαγωγή 90ο και  το  αντιβράχιο  σε  όρθια  θέση  με  τη  βοήθεια συσκευής ακινητοποίησης (breast board).
Κατάλληλοι  χειρισμοί  του  γραμμικού επιταχυντή  πρέπει  να  γίνουν, έτσι  ώστε η δέσμη των ηλεκτρονίων να πέφτει κάθετα  στην  επιφάνεια  του  σώματος  της ασθενούς. Σημαντική  πρόκληση για  τον  ακτινοθεραπευτή ‐ ογκολόγο αποτελεί η χορήγηση  μετεγχειρητικής  ακτινοθεραπείας στο θωρακικό τοίχωμα. Η κατανομή της ακτινοβολίας  πρέπει  να  είναι  τέτοια,  ώστε να περιλαμβάνει το σύστοιχο θωρακικό τοίχωμα  και τους περιοχικούς λεμφαδένες,  ενώ  ταυτόχρονα  να  ελαχιστοποιεί τη  δόση  στους  φυσιολογικούς  ιστούς (σύστοιχος  πνεύμονας,  καρδιά  ετερόπλευρος  μαστός). Το διαφορετικό πάχος,  οι  ανωμαλίες  στην  τομή, καθώς και  η  καμπυλότητα  του  θωρακικού τοιχώματος  προσθέτουν  επιπλέον  δυσκολίες  στην  τεχνική  της  ακτινοθεραπείας. Παλαιότερα  οι  τεχνικές  ακτινοθεραπείας  του  θωρακικού  τοιχώματος  ήταν  συνυφασμένες  με  πολλές επιπλοκές,  κυρίως  από  την  καρδιά  και  τον  πνεύμονα.

Βελτιστοποίηση την ομοιογένειας και της κατανομής της δέσμης ηλεκτρονίων  στο  θωρακικό τοίχωμα  και  τους περιοχικούς λεμφαδένες (μασχαλιαίους, υπερκλείδιους  και  έσω  μαστικούς) επιτυγχάνεται  με  την  εφαρμογή  επιθεμάτων.  Ειδικά  τρισδιάστατα  συστήματα  σχεδιασμού χρησιμοποιούνται εξατομικευμένα για την κάθε ασθενή.

Άλλα νεοπλάσματα

Λεμφώματα με  εντόπιση  στο  δέρμα  ή τον  υποδόριο  ιστό  μπορούν  να  αντιμετωπιστούν  με ακτινοβολία  δέσμης  ηλεκτρονίων.  Σε  πολλές  περιπτώσεις  σαρκωμάτων μαλακών μορίων, τα ηλεκτρόνια  μπορούν  να  χρησιμοποιηθούν,  είτε ως  αποκλειστική  θεραπευτική  τεχνική, είτε σε συνδυασμό με φωτόνια με σκοπό αφ΄ ενός  τη  θεραπεία  της  νόσου  με  παράλληλη  διατήρηση  της λειτουργικότητας  των  οργάνων  και  αφετέρου  τον  περιορισμό  των  παρενεργειών.  Τέλος, πρωτοπαθή  ή  υποτροπιάζοντα  νεοπλάσματα  του  αιδοίου,  του  κατώτερου  τριτημόριου  του κόλπου  και  της  ουρήθρας μπορούν να θεραπευθούν αποκλειστικά με ακτινοβολία δέσμης ηλεκτρονίων.

ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Ολική ακτινοβόλιση του δέρματος (Total skinelectron beam irradiation)

Η ακτινοβόληση όλου του δέρματος με ηλεκτρόνια  αποτελεί  θεραπεία  εκλογής για τη σπογγοειδή μυκητίαση και άλλες μορφές  CTCL.  Οι  σύγχρονές  τεχνικές χρησιμοποιούν  τρία  αντιπαράλληλα ζεύγη  δεσμών  ηλεκτρονίων,  συνολικά έξι  πεδία.  Ο  ασθενής  τοποθετείται μπροστά  από  δέσμη ενέργειας  3  έως  6 MeV  σε  έξι  θέσεις.  Η  πρόσθια,  η  δεξιά οπίσθια  λοξή  και  η  αριστερή οπίσθια λοξή  δέσμη  χορηγούνται  την  πρώτη  ημέρα του κύκλου, ενώ η οπίσθια, η δεξιά πρόσθια λοξή  και  η  αριστερή  πρόσθια λοξή τη δεύτερη μέρα του κύκλου θεραπείας. Όλο το δέρμα λαμβάνει συνολικά 1,5 έως 2 Gy σε κάθε κύκλο δύο ημερών. Η  θεραπεία  χορηγείται  τέσσερις ημέρες την εβδομάδα. Η συνολικά χορηγούμενη δόση  στο  δέρμα  ανέρχεται  σε 10  έως 20 Gy, σε παρηγορικές θεραπείες και σε 30 έως 40 Gy σε περιπτώσεις ασθενών που αντιμετωπίζονται  ριζικά με ενδιάμεση διακοπή 1 ή 2 εβδομάδων.

Κατά  τη  διάρκεια  της  θεραπείας  λαμβάνεται μέριμνα για την προστασία των οφθαλμών. Περιοχές  που  δεν  μπορούν άμεσα να εκτεθούν στη  δέσμη ηλεκτρονίων (πέλματα, περίνεο, άνω έσω περιοχή των μηρών, οπισθοωτιαία χώρα, άνω τμήμα  του  κρανίου  και  δερματικές  πτυχές) υποβάλλονται  σε  θεραπεία  με  ξεχωριστά πεδία ηλεκτρονίων.

Ολική ακτινοβόληση του κρανίου (Total scalp irradiation)

Η  ομοιογενής  ακτινοβόληση  του  κρανίου  με  ηλεκτρόνια  παραμένει  ένα  δύσκολο πρόβλημα εξαιτίας της ανώμαλης μορφολογίας  της  κεφαλής.  Η  χρήση πολλαπλών  πεδίων  ηλεκτρονίων δημιουργεί  σημαντικά  προβλήματα  στη δοσιμετρία,  ιδιαίτερα  στα  σημεία  επαφής  των  πεδίων. Βελτιωμένες  τεχνικές αναπτύχθηκαν  από  τον  Hogstrom  και συνεργάτες,  οι  οποίες  προσφέρουν καλύτερη ποιότητα και μικρότερη διάρκεια θεραπείας.

Μία από αυτές χορηγείται με έξι πεδία ενέργειας  7 MeV  και  τοποθέτηση bolus επί  της  κεφαλής. Η  άλλη  μέθοδος  διενεργείται  με  τοξοειδή  τεχνική. Μια τρίτη τεχνική που αναπτύχθηκε στο Albert Einstein College of Medicine, θεωρεί την  επιφάνεια  του  κρανίου  ως  ένα  σύνολο ομόκεντρων κύκλων που θεραπεύονται  με  ξεχωριστές  δέσμες  ηλεκτρονίων  με  διαφορετική  ενέργεια. 

Διεγχειρητική ακτινοθεραπεία (Ιntraoperative radiation therapy ‐ IORT)
Ως  διεγχειρητική  ακτινοθεραπεία  ορίζεται  ή  χορήγηση  μίας  συνεδρίας  ακτινοθεραπείας  κατά τη διάρκεια  της  χειρουργικής επέμβασης. Αποτελεί μια θεραπευτική μέθοδο που συνδυάζει τη χειρουργική  με  την  ακτινοθεραπεία  με σκοπό τη βελτίωση του τοπικού ελέγχου της νόσου. Στις  μέρες  μας  η  χορήγηση  της  διεγχειρητικής  ακτινοθεραπείας  με  ηλεκτρόνια  διενεργείται  σε ειδικές  χειρουργικές  αίθουσες,  με  τη  βοήθεια  μικρών κινητών  γραμμικών  επιταχυντών (Mobetron  και  NOVAC‐7)  οι  οποίοι  παράγουν ηλεκτρόνια. Ο γραμμικός επιταχυντής μετακινείται δίπλα στο κρεβάτι του ασθενούς μετά την εξαίρεση του όγκου, ο ειδικός κώνος ηλεκτρονίων
τοποθετείται  επί  του  εγχειρητικού  πεδίου,  αφού πρώτα  απομακρυνθούν  οι  ευαίσθητοι στην ακτινοβολία  υγιείς  ιστοί  και  τοποθετηθούν μολύβδινα blocks για την προστασία  των  υποκείμενων ιστών. 

Η  εκλογή  της  κατάλληλης  ενέργειας και  δόσης  της  δέσμης  ηλεκτρονίων  εξαρτάται  από  την υπολειπόμενη  νόσο. Η  τελευταία  κυμαίνεται  μεταξύ  10  και 20 Gy.

Κύριες  ενδείξεις  διεγχειρητικής  ακτινοθεραπείας  με  ηλεκτρόνια  αποτελούν ο  καρκίνος  του παγκρέατος,  του  στομάχου, του παχέος εντέρου, τα σαρκώματα μαλακών μορίων και σε μικρότερο βαθμό ο γυναικολογικός καρκίνος και οι νεοπλασίες  της  κεφαλής  και  του  τραχήλου, του νεφρού, της ουροδόχου κύστης, του πνεύμονα και του μαστού.

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Την  τελευταία  δεκαετία  η  τρισδιάστατη  σύμμορφη  ακτινοθεραπεία  με  ηλεκτρόνια  και  η ακτινοθεραπεία  με  ηλεκτρόνια  μεταβαλλόμενης  έντασης  και ενέργειας  αποτελούν  έναν  από τους στόχους  στην  εξέλιξη  της  ακτινοθεραπείας.

Η  σύμμορφη  θεραπεία  με  ηλεκτρόνια (electron conformal therapy, ECT)  χρησιμοποιεί μία  ή περισσότερες  δέσμες  ηλεκτρονίων με σκοπό
α)  να περιλάβει την περιοχή  του  σώματος  του  ασθενή  που πρέπει  να  ακτινοβοληθεί  (PTV)  εντός

της  καμπύλης  που  περιγράφει  το  90% της  ολικής  δόσης,
β)  να  κατανέμει  τη δόση ομοιογενώς στην περιοχή αυτή και

γ)  να  ακτινοβολούνται  με  την  ελάχιστη δυνατή  δόση  οι  υποκείμενοι  υγιείς  ιστοί και κριτικά όργανα.

Η  διαμορφούμενη  ακτινοθεραπεία  με ηλεκτρόνια (Modulated Electron Therapy, MET)  είναι  η σύμμορφη  θεραπεία  μη ηλεκτρόνια  η  οποία  όμως  χρησιμοποιεί διαμορφούμενη  ενέργεια  ή διαμορφούμενη  ένταση.  Η  διαμόρφωση  της  ενέργειας μπορεί να επιτευχθεί είτε με μικρά βήματα (continuous steps <0,2 MeV)  με τη  βοήθεια  επιθεμάτων (bolus),  είτε  με διακριτά  βήματα  (discrete steps 1,5 – 4 MeV)  χρησιμοποιώντας  ένα  μικρό  αριθμό  δεσμών  ηλεκτρονίων  ενός  κοινού γραμμικού επιταχυντή.

Η ευρεία κλινική εφαρμογή των μεθόδων αυτών χορήγησης  ηλεκτρονίων  δεν είναι εφικτή στην καθ’ ημέρα πράξη καθώς  απαιτούν,  αφ΄ενός  την  υποστήριξη των συστημάτων σχεδιασμού θεραπείας με  εξειδικευμένα  λογισμικά  προγράμματα,  αφετέρου  είναι  χρονοβόρες  όσον αφορά στη χορήγηση της θεραπείας.

Πηγή

onco.gr